Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Blaðsíða 36

36
HEIMILISVINURINN
Eg varð öldungis forviða, þegar eg heyrði
hann loksins mæla; eg gat engu svarað í svipinn,
en í rauninni gladdist eg yfir því, að hann hafði
þó sagt eitthvað, rofið þessa þögn, sem þreytti
mig mesf af öllu. Eg fyltist nýrri von og heim-
sótti veslings dauðadæmda fangann á hverjum degi.
Eg bað fyrir honum, svo hann heyrði, las og
útskýrði ritningarorð fyrir honum. Ótal sinnum
bar eg sálu hans á bænarörmum fram fyrir drott-
in allsherjar, en engin breyting var sjáanleg, og
með sárum kvíða hugsaði eg um aftökudaginn, er
óðum náigaðist.
Kveld eitt gekk eg heimleiðis hryggur í huga.
Heima við garðshliðið mitt mætti eg dóttur minni,
sem var á þriðja árinu; hún sýndi mér nýja brúðu,
er hún var með: „Pabbi, hann Björn írændi gaf
mér þetta, er hún ekki falleg?“
Björn! Þegar eg heyrði nafn hans nefnt, þá
kom mér strax til hugar, að þennan mann hefði
nú drottinn sjálfur sent mér til hjálpar. Hann
bjó nefnilega í þorpinu, þar sem glæpamaðurinn,
er eg bar nú mest fyrir brjósti, hafði átt heima
áður en hann var settur í varðhaldið.
Eg flýtti mér inn í húsið. Það urðu fagnaðar-
fundir fyrir Birni og mér, og nú kvaðst hann ætla
að dveljá um hríð á heimili mínu; það gladdi mig
næsta mjög.
Þegar við vorum búnir að heilsa hvor öðrum
og ræða um hitt og þetta stundarkorn, spurði eg