Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Blaðsíða 26

26
Hún hafði verið róleg, þó litla stúlkan kæmi
ekki aftur svo bráðlega, því á meðan hún var úti,
fókk hún ákafa hitasótt, sem dró úr áhyggjum
hennar og umönnun, eins og hún væri að sýna
henni meðaumkvun. Hún þekti ekki aftur bróður
sinn, er hann gekk að rúminu hennar. Hún heyrði
ekki, þegar hann hrópaði upp yflr sig i örvæntingu:
„Ég er morðingi!" Hún tók ekki eftir, að hann
hné niður á gólfið hjá henni og kysti marga kossa
á hönd hennar. Hún starði að sönnu alopnum
augunum á ókunna manninn og hrópaði upp yfir
sig: . . . „ElskuNonni!“ en þó þekti hún hann ekki
glögt aftur, því hún sneri sér þreytulega við í
rúminu og fókk í sömu svifunum ákaft hóstakast,
sem lokaði augum hennar og dró úr henni allan
mátt. Að stundu liðinni fékk Jón aftur vald yfir
sér; nú var hann aftur orðinn hugsunarsami kaup
maðurinn, sem öllu kunni að koma fyrir á bezta
hátt, þarna, á hörðum hálminum, í þessari lélegu
kompu, gat hann ekki fengið af sér að iáta systur
ur sína og börnin vera stundu lengur. Það var
ekki svo fjarska kalt um nóttina, og í vagninum
lágu þar að auki hlýjar ábreiður, sem hann lét
ökumanninn bera inn. Hann bar sjúklinginn með
ökumanninum út í vagninn; hafði hún nú mist
alla meðvitund; síðan báru þeir börnin, sem nú
voru glaðvöknuð öll, og sveipuðu þau í þær ábreiður
og voðir, sem þar voru til. Sigga litla hjálpaði
honum eins og hún framast gat og svo sátu þau