Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Blaðsíða 14

14
aðir menn til bænagjörðar. — Hver fagnaði nýja
árinu eftir því, sem honum var lagið. —
Jóni kaupmanni var lítið gefið um sálmasöng
og ekki hafði hann árum saman stigið fæti inn í
nokkra kirkju. Móðir hans var ait af vön að syngja
sálm, er nýja áiið gekk í garð. Nú mintist liann
þess, þó hann gæti ómöguiega munað upphaíið á
honum, hvað mikið sem hann reyndi tii að rifja
það upp fyrir sér. Hið eina, sem hann gat munað,
var þetta stef:
„Yeittu hjarta gleðignótt,
geíðu öllum sjúkum þrótt“.
Hjartans gleði — hana vantaði Jón kaupmann.
Hann opnar hliðið að húsi sinu, lætur það svo-
aftur á eftir sér, svo að dynur undir og svo er
hann aftur orðinn einn — einn með sjálfum séi'.
II.
Sólskríkjan smá
svalköldum vetri á
kvartar um við kaldan stein:
„kalt og langt er vetrarmein“.
Heldur var nýársmorguninn dapur og skuggaleg-
ur. Jón kaupmaður sat við morgunverðarborðið; hon-
um fanst að þessir mörgu hátíðisdagar vera bæði
langir og tilbreytingarlausir, því honum leið bezt,
þegar hann sat í skrifstofunni yfir bókumim sínum.
Hann þekti ekkert annað böl en að hafast ekkert