Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Blaðsíða 40

40
HEIMILISVINURINN
Það leið drykklöng stund; hann sat þegjandi
og grúfði andlitið í höndum sér; eg yrti ekki á
hann. Loks gekk eg til hans, lagði höndina á öxl
hans og sagði blíðlega: „Hvað olli þessari geðs-
hræringu, vinur minn?“
Hann hafði ekki veitt mér neina eftirtekt fyr
en nú. Hann leit upp og sagði með ókennilegri
rödd:
„Er hún farin? Það var Elísa, barnið mitt,
aleigan mín! Hún er orðin enn fallegri en hún
var — nú er hún engill“. Svo greip hann um
hönd mína og sagði með kvíða í röddinni: „Eg
verð að komast þangað — í himnaríki — til henn-
ar. — Viljið þér — getið þér hjálpað mér til að
komast þangað?"
„í himnaríki fram fyrir auglit hins alsjáanda
drottins?" spurði eg alvarlega.
Nú fór hann aftur að gráta.
„Það hefði ekki farið svona illa fyrir mér, ef
guð hefði ekki tekið hana frá mér“.
Og nú úthelti hann hjarta sinu fyrir mér, og
mér gafst færi á að skygnast inn í alla þessa eymd.
Það voru skuggamyndir, hver annari svartari og
ískyggilegri, og yfir þeim öllum sveif dauði barns-
ins eins og dimt ský, barnsins, sem hafði verið
eina lífsgleðin hans.
Þegar eg fór frá honum, sagði hann: „Kom-
ið þér ekki einn ámorgun, komið þér með hana“-
Upp frá þessu fór Helena á hverjum degi í