Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Blaðsíða 18

18
dagar, ekki af því einu, að þeir minna hann á, að
svona og svona var það fyrir 1, 10 eða 20 árurn
síðan, heldur og af því, að þeir eins og víkja þeirri
.spurningu að honum: „Iívernig skyldi það líta út
eftir 1, 10 eða 20 ár?“ — Hann þorir hvorki að
hugsa um liðinn né ókominn tíma.
Síðdegismessan byrjar þó ekki svona snemma?
furfa þeir að vera að hringja löngu á undan?
Aldrei er hægt að komast hjá að heyra þennan
hljóm, sem mörgum er svo ógeðfeldur. Ha.nn er
kominn suður á Laufásveg, en þá er farið að hringja
i fríkirkjunni. Nú var honum nóg boðið. Móðir
hans hafði sagt honum einu sinni, að kirkjuklukk-
urnar ættu að vekja samvizkur manna, en sumum
þætti svo vænt um svefninn, að þeir forðuðust a,ð
heyra klukknahljóm. — Var hann þá sofandi ?
Þessar hringingar þóttu honum leiðinlegar, það var
víst. Nú er farið að hringja í báðum kirkjunum.
— Þetta er alveg óþolandi. — Hann hraðar sér
h-eim.
Klukkan 6 var hann boðinn til miðdegisverðar
út í bæ; en klukkan var varla orðin 5. Hann sett-
ist við skrifborðið sitt og tók til starfa. Hann var
ergilegur yfir skraddarareikningnum, sem hann fékk
um daginn, ætli hann hafl átt fleiri reikninga ó-
borgaða? Hann vildi ekki skulda neinum neitt.
Hann vildi ekki að nokkur maður gæti komið og
sagt: „Jón kaupmaður skuldar mér peninga", og
það var heldur enginn í víðri veröld, sem gat sagt það.