Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Blaðsíða 25

25
skápur, ekkert borð, enginn stóll! Á kistunni stóð
rjúkandi lampi, sem bar daufa birtu um herbergið.
Á gólflnu lágu nokkrar hálmdýnur; á þeim lágu 3
börn, ákaflega fátæklega til fara og sváíu; þau
voru frá 3 til 8 ára gömul. í rúminu lá veik
kona á heypoka og litið barn tveggja ára; var hún
og barnið sveipað í gamalli ábreiðu. Lampinn á
kistunni varpar daufum loga á enn þá einn hlut,
— og sá hlutur stakk svo í stúf við alla eymdina
þar inni, að hann var eius og hæðnisbros yflr Öilu
saman. Þessi hlutur var hálfsaumaður ijósrauður
dansbúningur. Sjúka konan, sem nú lá þarna í
i'úminu, hafði setið dag eftir dag á rúmstokknum,
og saumað og saumað, þangað til hóstinn svifti
hana kröftum til að stýra nálinni, þangað til augun
sáu ekki lengur og hendurnar gátu ekki lengur
unnið. Húseigandinn hafði tekið öll húsgögnin, því
að vesalings konan hafði ekki getað síðustu mán-
uðina, þrátt fyrir alt, sem hún vann, staðið í skil-
um með leiguna fyrir þessi vesælu húsakynni.
Dansklæðnaðurinn faliegi átti að vera búinn dag-
inn áður, en þá þrutu kraftarnir. Og einmitt sama
úaginn, á nýársdaginn, hótaði húseigandinn að reka
hana úr húsinu og þá var það, að hún skrifaði
hróður sínum. Elzta dóttir hennar, Sigríður, vissi,
hvar Jón átti heima og þegar hún hafði gengið til
hans um daginn og verið vísað heim aftui-, þá sagði
nióðir hennar: „Farðu þangað aftur og bíð þú
hangað til hann er búinn að lesa bréfið“.