Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Blaðsíða 28

28
væri hún móðir hans risin upp úr gröfinni, er væri
nú þarna á ferli í barns líki. Þegar móðir hennar
var sofnuð og læknirinn fyrir löngu farinn, og bú-
inn að segja, að þótt siúklingurinn væri máttvana,
þá væri engin hætta búin í bráðina, þá lót hún
að orðum frænda síns og lagðist fyrir í legubekk.
Jón stóð hjá . henni. Hann þráði að fá að heyra,
þótt ekki væri nema eitt einasta kærleiksorð og laut
niður að henni og spurði undur hægt og hlýlega:
„Sigga mín, veiztu hver ég er?“
Þá leit hún til hans skæru barnsaugunum
sínum og virti hann fyrir sér með óumræðilegri
blíðu; hún lagði hendurnar um hálsinn á stóra,
sterkbygða einverumanninum, sem aldrei hafði fyr
verið snortin barnahöndum; hún þrýsti heitum kossi
á varir hans og með ástljúfum rómi hvíslaði hún
að honum:
„Mamma var altaf vön aðsegja: „ElskuNonni
bróðir minn“ — Ert það þú?“
„Já, það vil eg með guðs hjálp vera“, svaraði
hann, en Sigga litla skildi ekki í því, af hverju
þessi sterki og stóri maður grét svo sárt eins og
hann grét.
IV.
Dýrð sé guði í hæðum hátt,
herrans prísum tign og mátt“.
Eitt ár leið. Það var runninn upp annar
gamlársdagur. Snjóflugurnar flögra svo þótt eins