Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Blaðsíða 9

9
átti enga systur framar, og hún engan bróður. Þó
átti hann eftir að koma enn þá einu sinni til föður-
húsanna. Það var þegar faðir hans var borinn út í
kirkjugarðinn í svörtu kistunni. En upp frá þeirri
stundu átti hann ekkert heimili og enga ættingja.
Skrifstofan varð nú heimilið hans. Par vann hann
með óþreytandi elju, þvi hann vildi verða mikils-
virtur kaupmaður og mikils megandi.
Og Jón var svo skapi farinn, að hann vissi,
hvað hann vildi. Svo var eljan mikil og áhuginn,
að hann misti aldrei eitt augnablik sjónar á mark-
inu, sem hafði sett sér. Hann vann og reiknaði,
reiknaði og vann, — hann vildi verða ríkur, oghann
varð það.
Að fáum árum liðnum var Jón orðinn vel
fjáður maður. Ekki leið á löngu, að hann keypti
sér hús og lét haga því að öllu sem bezt, og nú
stóð hann út við stóra gluggann og horfði á snjó-
fluguleikinn. — En var hann ánægður með lífið?
Peningunum fylgir sá leiði ókostur, að þeir
gera hjartað kalt og hart eins og málm. Það er
eins og einhver illur andi búi í rauðu gullinu og
glóandi silfrinu, það er næstum eins og bölvun
hvíli yfir þessum mislitu pappírssneplum, sem gilda
hundruð og þúsundir króna. Sá, sem á minna af
þeim en hann þarf, verður sjaldan fyrir miklum
áhrifum af þeim, en þar sem mikið safnast fyrir
af þeim, þar taka þeir við stjórninni, gera eigendur
sína að þrælum og hrekja þá úr einum stað í