Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Blaðsíða 7

vorar skuldir, svo sem vér og fyrirgefum vorum
skuldunautum".
„Svo sem vér og fyrirgefum", tók móðir hans
upp eftir honum, „ef þú fyrirgefur ekki af öllu
hjarta þínu, þá geturðu ekki framar beðið Faðir vor“.
„Hvað er það nú eiginlega að fyrirgefa?" spurði
hann eftir stundarþögn.
„Að fyrirgefa er það, að stryka allt út, hugsa
svo og breyta, eins og engin skuld hafi átt sér
stað“, svaraði móðir hans, „því eg óska, að guð
fari eins með mínar skuldir".
Jón þagði og móðir hans klappaði hægt á
kinnina á honum.
„Nonni minn, elsku drengurinn minn, láttu
©nga beiska rót vaxa upp í hjartanu þínu. Littu
á þistilinn. sem st.endur hérna úti fyrir; hann var
fyrst ofboð lítill, en hann breiddist fljótt út og nú
kæfir hann hvert blóm, sem sprettur nálægt hon-
um. Á sama hátt vex upp langræknin og gremj-
an og kæfir allt gott, sem í þér er, og alla gleði
i kringum þig“.-----
Svo fórust henni orð. — — — Hafði nú þessi
forspá móðurinnar læst sig inn í huga hans, ætli
sonur hennar hafi nú verið að hugsa um þessi
orð? —
Hann stóð altaf út við gluggann og starði á
sojóflugurnar, sem voru að þyrlast fram og aftur
úti fyrir glugganum.
Þegar hann var 16 ára gamall, þá dó móðir