Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Blaðsíða 43

HEIMILISVINURINN
43
alt í sölurnar fyrir það. Þegar hún sjálf var
þreytt og í þungu skapi, þá var ætíð eins og drægi
ský frá sól, er hún sá glaða barnsandlitið hennar
Helgu litlu, og hennar mesta gleði var, að sjábros
ú vörum systur sinnar,
Það þurfti ekki mikið til að gleðja Helgu litlu.
Pallegt blóm kom augum hennar til að ljóma af
gleði, og björtu sólargeislarnir kystu hið hreina, fall-
ega barnsandiit. Hvar sem hún var, þar var svo
bjart; það var birtan og yndið, sem fylgir sakleysi
og æsku. Yar það þá ekki von, að hún Ásdís yrði
kvíðin og hálf óróleg, þegar haustið kom og með
Því kuldi, sem gerði rjóðu kinnina fölleita og jók
hóstann, sem hafði gert vart við sig siðustu mán-
uðina.
Hún hugsaði oft um það, hversu autt ogtóm-
legt líf sitt yrði, ef þessi einasti sólargeisli sinn
yi'ði tekinn frá sór. Hún lifði hvort sem var ein-
ungis fyrir systur sína; sjálfri fanst henni hún ekki
hafa yndi af lífinu. Vonin hvíslaði þó iengi vel að
henni: „Henni batnar með vorinu"; en allir aðrir
sögðu: „Blessað barnið, húnerbúinað fátæringu".
Svo kom veturinn. Sólin var orðin lág á
lofti og snjórinn huldi jörðina. Helga litla sat
uPpi i rúminu sinu og horfði út um gluggann.
Hún var að hugsa um svo undurfagran draum,
Sem hana hafði dreymt.
Hún var stödd á sandauðn mikilii, alt í kring
var gróðurleysi og kuldi. Fram hjá henni rann