Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Blaðsíða 38

38
HEIMILISVINURINN
var honum sagt upp vistinni á verkstofunni, svo
fór hann burt úr bænum, og síðan hef eg ekki
spurt neitt til hans“.
„Eg veit, hvar hann er núna“, sagði eg al-
varlegur. „Hann situr í varðhaldi og biður dauða
síns fyrir glæp“.
„Hvað segirðu!" hrópaði vinur minn í ofboði.
Eg sagði honum hina sorglegu frásögu, senr
lesaranum er þegar kunn.
Við gengum ekki til hvílu fyr en löngu eftir
miðnætti; mér kom ekki dúr á auga þá nótt alla.
Við þessa samræðu hafði mér komið hýtt til hug-
ar, og um annað gat eg nú ekki hugsað; eg þótt-
ist sjá guðs handleiðslu í þessu, og nú vissi eg,
hvernig eg átti að ná takmarki því, er eg með
guðs hjálp ætlaði mér að keppa að.
„María mín!“ sagði eg við konu mína daginn
eftir, „klæddu hana Helenu litlu í hvítan kjól og
gefðu henni rósavönd til að halda á; eg ætla með
hana í fangelsið til aumingja fangans".
„Til morðingjans!" hrópaði kona mín dauð-
hrædd.
„Heldurðu að hann vinni barninu nokkuð
mein ?“ spurði eg brosandi.
„Nei“, sagði hún, „svo ert þú með henni, en
eg skil ekki, í hvaða tilgangi þú gerir þetta“.
„Það skal eg segja þér. Þegar Björn sagði
mér, að litla stúlkan, sem hann misti, hefði venð
lík Helenu litlu okkar, þá datt mér í hug, að