Muninn - 01.04.1958, Síða 9

ARI JÓSEFSSON:
GÖMUL SAGA MEÐ lykkjufölluflí
Þytur rokksins, þetta hjartnæma íslands-
lag, breiddi hlýjan faðm á nróti mér, þegar
ég gekk inn bæjargöngin. Gömul kona, grá-
hærð og hrukkótt, lauk upp.
— Komdu ævinlega sæll og blessaður,
væni minn.
Gamla konan beygði sig, svo að ég gæti
kysst hana á hrukkóttan vangann.
Seint mun stofa gömlu konunnar líða
mér úr minni. Hún var lítil og hlýleg —
Iivítmáluð súð, hvítþvegið fjalagólf, myndir
á veggjum. Glugginn vissi í suður, og tvö
rúm stóðu sitt hvoru megin við hann.
— Og tylltu þér þarna á rúmbælið.
Gamla konan gekk yfir í hornið að kass-
anum, sem mér hefur verið ástfólgnust
hirzla. Hún lyfti lokinu titrandi höndum
og tók upp þykkan, brúnan bréfpoka. Þá
var komið vatn í munninn. Upp úr þeim
brúna tók hún annan poka ljósan, gekk
þvert um gólf — yfir til mín.
— Fáðu þér mola, barnið mitt. Ætli þér
sé það of gott.
Kandíssykurinn rann á tungu minni, sæt-
ur og sterkur.
— Ég er búinn að yrkja nýja vísu — sagði
ég dálítið hreykinn — hún er um veðrið.
Svo fór ég með vísuna:
— Úti nú er æði kalt.
Áfram skýin Jrjóta.
Stormur þýtur yfir allt,
ætlar flest að brjóta.
— Já, Nonni minn, Jrú gerir sosum góð-
ar vísur. Það gera ekki margir þær betri á
þínum aldri. F.n þetta er ekkert gæfumerki,
osussunei.
— Jæja, — sagði ég — nú hef ég farið með
vísu fyrir þig. Þú verður að segja mér sögu.
— Ekki kann ég margar sögurnar — sagði
gamla konan — ekki nú orðið. Þær vilja
gleymast með aldrinum. Um hvað vildurðu
heyra núna, gæzkurinn?
— Mig langar að lieyra eitthvað um —
um ástina — stundi ég kafrjóður. Gamla
konan leit á mig í forundran.
— Að heyra til Jrín, barn. Ja, ekki spyr ég
að ótuktinni nú á dögum. Strákormurinn
ekki genginn fyrir gafl og vill heyra um ást-
ina. Ég ætti nú ekki annað eftir. Hvað
heldurðu, að þú skiljir svoleiðislagað?
En gamla konan liafði aldrei neitað mér
um neitt, sem hún gat veitt. Og svo fór að
Jressu sinni, að hún lét undan þrábeiðni
minni — dræmt þó.
Hún sat þarna á rúminu gegnt mér, göm-
td kona með grátt hár og krotað andlit og
fitlaði við rokk sinn. Svo leit hún á mig yfir
gleraugun.
— Ég veit, barnið gott, Jrú ferð ekkert að
gaspra við ókunnuga um það, sem ég segi
Jrér. En ég er að hugsa um að segja þér frá
svolitlu, sem gerðist, Jregar ég var ung. Ég
held samt Jrað sé ekkert um ástina, altjent
ekki eins og hún er í bókum.
Gamla konan ]:>agði nú um hríð. Hún
horfði niður fyrir sig á hendur sínar, blakk-
ar og elliskorpnar, og lét ýmist vísa upp lófa
eða handarbak, kreppti fingur og rétti.
Síðan hóf hún frásögnina á öruggan, en
hrjúfan hátt. Hún talaði hægt og breytti
aldrei um raddblæ. Það var eins og hún
væri að segja frá einhverju smálegu, sem í
raun réttri kæmi henni ekki við og hún ætti
að vera búin að gleyma.
— iÞeir voru tveir, bræðurnir í Tungu,
næsta bæ við Hvol, þar sem ég ólst upp. Sá
M U N I N N 49