Muninn - 01.04.1958, Side 33

lausa vísnaþáttur
Enn hefur lausavísnaþátt.
Ekki er nú urn auðugan garð að gresja.
„Allt er lrirt og allt er birt,“ sem borizt hef-
ur. Ekki er ég samt að fara fram á vísna-
sendingar, því að það þýðir ekkert. En ef
einhver skyldi nú luma á, þótt ekki væri
nerna einni vísu, þá langar mig að minna
á, að hvergi er hún betur geymd en í þess-
um þætti.
Skömmu eftir matarfélagsfundinn fræga
var þessum fyrri hlutá varpað fram:
Kempan Dóri á kvenfólkið
kastar svívirðingum.
Og botnaður samstundis af karlfrelsis-
manni:
Það er ljótt að þybbast við
þessum vesalingum.
Næsta vísa er svo hugleiðing dapurs
manns, sem misst hefur elskuna sína. Skáld-
ið kallar hana „Kveðið í skógi í september".
Dimm er mörkin, degi hallar,
dapur ég geng um skóg.
Til mín dauðinn kaldur kallar:
Kom, þú hefur lifað nóg.
Ég vissi af hagyrðingi einum, sem gjarna
lætur fjúka í kviðlingum. Er ég hafði geng-
ið á hann nokkra hríð. kvað hann:
Lítill fengur leirinn þinn
í lausastökusorphauginn.
Hvernig gengur, Halldór minn,
„hungurvökuþátturinn"?
Kveðið hafði hann og til kvenfrelsi-
kvenna:
Gengur hún með gremjusvip
og gamalt meyjarstolt,
sundurbrotið sálarskip
og svindlar „holt og bolt“.
Misjafnlega hefur honum gengið kvenna-
farið:
Mér er orðin mikil Jrörf á meynni þýðu.
Verst er að þurfa’ að standa’ í stríðu
við stúlkurnar um þeirra blíðu.
Menntskælingi var brigzlað um að hafa
tilhneigingu til stúlku, sem var lítil fyrir sér
innra fyrir andann en þeim mun girnilegri
hið ytra:
Við vorum, eins og ýmsir hér
ætla, stundum saman,
því alltaf sýndist mærin mér
meinlaust augnagaman.
Vinur þess hins sama hafði verið kokk-
álaður:
'Þótt rekja megi raunir sveins
að rofnu meyjarorði,
ég fæ mér bita alveg eins
af afmors nægtaborði.
Tveir sátu menn á kaffihtisi og fundu
gróskuna leggja frá næsta borði:
Þegar kvöldar, konurnar
kveikja’ í drengjum,
rætast völdum vonirnar
með vetnissprengjum.
M U N I N N 73