Dýravinurinn - 01.01.1895, Page 6

2
sýnist þú lika vera svo svefnþrúngin eins og þjer liefði ekki komið dúr á
augu í alla nótt«.
»Það er satt, kæra Níní min, jeg get ekki súngið núna, og jeg hef
heldur ekki sofið vel í nótt«, svaraði Sónaide.
»Heldurðu það brái ekki af þjer, þegar sólin kemur upp, cða a>tli
nokkur óhamíngja geti verið í nánd, sem mæti þjer i dag?« spurðu þá allar
hinar mej’jarnar í einu hljóði.
»Ekki held jeg það«, svaraði Sónaide, »jeg held sólin geti ekki hjálpað
mjer í þetta sinn, en það er þó ekki af því, að nein bráð óhamíngja þreyngi
að mjer, og þið skuluð ekki vera hugsjúkar min vegna, kæru systur mínar,
og jeg get vel sagt ykkur hvað mjer býr í brjósti, þó það sje reyndar leynd-
armál, þvi jeg veit að þið eruð þögular, eins og blómin og trjen«.
»Það er vel gert at þjer, að segja okkur, hvað að þjer geingur«,
sögðu þá lagssj'stur Sónaide. »Við höfum líka einstöku sinnum getað greitt
úr með þjer«.
»Jeg ætla þá að segja ykkur alt eins og er« sagði Sónaide. »Þegar
jeg var á gángi hjerna i garðinum seinast í gærkvöld, rjett áður en jeg fór
að hátta, þá var jeg að hlýða á fuglana, sem fljúga bjerna austur um á
hverju kvöldi vestan af Atíbú-vatni. Þeir kvökuðu um margt og mikið eins
og þeir voru vanir, en þeir töluðu hvorki um vatnið nje skógana, veðrið nje
morgundaginn, og heldur ekki um hreiður sín eins og þeir eru vanir að gera á
kvöldin, því nú vóru þeir allir óðamála um Sjatar konúng, og var eins og
þeir þreyttust aldrei að endurtaka sömu orðin um tign hans og fegurð; jeg
heyrði þeir höfðu setið lijá vatninu alt kvöldið, og varla gert annað en að
liorfa á Sjatar, sem kvað hafa tjaldað þar í gærkvöld. Svo fóru þeir að tala
unr mig og óskuðu, að jeg gæti feingið að sjá hann, þó ekki væri nema rjett
i svip, því nú væri einginn sveinn svo fagur á jarðriki sem hann«.
»Svo ætlaði jeg að láta kvöldgoluna svala mjer, þegar fuglarnir voru
llognir hjá, og reyna til að gleyma því, sem þeir vóru að þvaðra um, en hvar
sem jeg kom hjer í garðinum, þá var kvöldandvarinn að hvisla öllu þessu
sama að greinunum og blómunum, svo að nöfn okkar Sjatars konúngs heyrð-
ust í hljóðskrafinu um allan garðinn. Svo flýtti jeg mjer inn og fór að hátta,
en þetta alt hafði feingið svo mikið á mig, að mjer var ómögulegt að sofna,
og þá fann jeg líka, að jeg hafði feingið svo brennandi laungun til að sjá
Sjatar konúng, að jeg myndi aunga ró hafa fyr en jeg gæti feingið að líta
hann, þó ekki væri nema eitt augnablik. Nú hef jeg sagt ykkur alt, sem
mjer er í hug, kæru systur mínar, og nú bið jeg ykkur að segja mjer hrein-
skilnislega, hvað ykkur sýnist«.
Þá gall við ýngsta mærin, sem hjet Selí og hafði svo hvöss og skær
augu eins og hindarkálfur eða úngur antílópi: »Við töku.m allar svanahamina
okkar og fljúgum strax vestur á Atlbú-vatn; við getum þá baðað okkur um