Dýravinurinn - 01.01.1895, Side 35

29
Vitrir hundar.
Njörvi hjet hundnr einn, er átti heima í Hruna í Ytralirepp. Hann
fylgdi vinnumanni þar, er Páll hjet, og fór eitt sinn sem optar með honum
til vers suður í Njarðvíkur. Var Njörvi þá gamall orðinn. Sagði Páll þá
einn dag um vertíðina við mann þar í Njarðvikunum, er hafði byssu: »Jeg
ætla að biðja þig að skjóta hann Njörva fyrir mig; hann er orðinn of gam-
all«. Njörvi var þar við og heyrði á talið; hvarf hann þá vonum bráðara,
og sá Páll hann eigi framar þann vetur. En daginn eptir kom hundurinn
heim að Ilruna; og taldist svo til síðar, að hann hefði verið rjettan sólarhring
á leiðinni. En úr Njarðvíkum austur i Hrepp or, sem kunnugt er, lang-
ur vegur.
Maður nokkur hafði ljeð tík á annan bæ hjer um bil þingmannaleið í
burtu. Undi hún sjer þar vel. En nokkru siðar gjörði eigandi hennar orð
með manni, að hann bað að senda sjer tíkina við tækifæri, því að sjer lægi
á henni. Tíkin heyrði, þegar boðunum var skilað, þaut þegar af stað og
hljóp viðstöðulaust heim til húsbónda sins.
—-------------
Greiðasöm kýr.
Maður nokkur gamall sagði svo frá, að þá er hann var lítill drengur,
hafi hann verið vanur að reka kýr í haga. En á leiðinni var á eða lækur,
sem yfir þurfti að fara, en varð ekki komizt nema með því að vaða. Tók
hann það þá til bragðs, að fara á bak einni kúnni, til að ríða yfir um, og
sætti tækifæri til að komast á bak henni, er hún stóð við stóra þúfu. Reið
hann henni svo yfir um til baka, er hann skildi við hinar kýrnar; en hún
skilaði sjer sjálf í hópinn. Upp frá þessu stóð lcýrin allt af kyr, þegar hún
kom að þessari þúfu, og beið þar, þangað til drengurinn var kominn
á bak. V. B.
>i<