Dýravinurinn - 01.01.1895, Blaðsíða 25

Smás ögur.
■--ÍH---
Mjer hafa borist nokkrar smásögur um íslensk dýr með leyfi tiL að
bjóða þær Dýravininum. Jeg veit að þar er öllu slíku með þökkum tekið, —
einkum um íslensku dýrin; jeg hef vikið einstöku setníngu dálítið við; að öðru
leiti eru þær óklandraðar frá minni hendi. Slíkar smásögur eru víst margar
til viðsvegar um land, og mvndi útgefandi Dýravinarins þakksamlega veita
þeim viðtöku. Þær þurfa ekki að vera svo afar stórkostlegar eða undrafull-
ar; dýrin gera eingin kraftaverk heldur en vjer mennirnir; það er nóg að
þær lýsi að einhverju leiti eðli dýra og vitsmunum. Best væri að menn til-
greindu nöfn sín og staði, ef ekki eru neinar sjerstakar ástæður til að leyna
því. Það er altaf skemtilegra að nöfnin fylg’i, og gamall og góður siður. Jeg
hef þó ekki leyfi til að setja undir þessar sögur nema fángamarkið, og þykir
mjer það leitt, því mjer finst sögurnar höfundinum til sóma, þó kona sje, og
vel sagðar.
Horkindin.
Þegar jeg var svo sem tólf vetra stelpa hjá foreldrum íuínum, var
jeg einusinni send bæjarleið sem oftar. Leið mín lá fram hjá einum bænum
í nágrenninu og sá jeg þar liggja vellkollótta kind, afvelta milli þúfna, góð-
an spöl frá túngarðinum; hún var að berjast við að rjetta sig við og gerði
tilraun til þess.hvað eftir annað, en lá svo loks grafkyr. Jeg hjelt fyrst
þetta væri vánkakind, en sá þá að hún var svo eymdar-mögur að hún hafði
ekki krafta til að reisa sig. Jeg hjálpaði henni svo á fætur og skjögraði hún
þá nokkur spor og fór þar að bíta sinuna. Jeg fór svo áfram þángað sem
ferðinni var heitið, og hjelt siðan aftur heim sömu leið. Þegar jeg kom í
nánd við Vellkollu og vænti að geta sjeð hana tilsýndar, fór jeg strax að
skima í áttina, en gat þá hvergi sjeð hana. Þar á móti sá jeg hrafn vera
3*