Dýravinurinn - 01.01.1895, Blaðsíða 53

45
áðurnefnda ey, og tókum þnr nokkrar kindur. — Jeg hefi opt lagt, i vana
* minn, einkum við slátrun sauðkinda og þegar fje er aðskilið, að taka eptir
útliti kinda; svo var og í þetta sinn. Báturinn, sem við vorurn á, var lítill;
voru þvi kindurnar bundnar niður i hann. Meðan þetta fór fram, tók jeg
sjerstaklega eptir kind einni veturgamalli, sem í hópnum var; hún eins og
virtist taka eptir hverju atviki, sem fram íór, er kindurnar voru bundnar og
látnar út í bátinn; þegar fólkið hafði farið út i bátinn og ýtt frá landi, rann
fjárhópurinn, sem eptir stóð á hleininni, upp i eyjuna, en þessi eina sauð-
kind stóð eptir við sjóinn jarmandi; lagði síðan til sunds eptir bátnum og
synti hjer um bil 10—12 faðma; var þá farið að taka í mál að bjarga henni
upp í bátinn; en er hún sá að báturinn fjarlægðist meir, sneri hún aptur til
lands jarmandi og bar sig auðsjáanlega illa. Jegsárkenndi í brjósti um vesa-
lings sauðkindina sorgbitnu, sem söknuðurinn virtist eins og gagntaka, og
leiddi í tal við eiganda hennar, að hann ljeti hana ekki úr eigu sinni, og að
hún fengi að njóta lífsins í þakklætisskyni fyrir tryggða merki sitt, en
ekkert varð af því, og var hún látin síðar um haustið. Það sem knúð hefir
sauðkind þessa til að leggja til sunds eptir bátnum, hygg eg helzt að hafi
verið það, að hún hafi átt einhvern vin meðal kindanna, sem bundnar voru
niður í bátinn; en allar voru kindurnar fullorðnar, svo ekki gat|það hafa ver-
ið móðurást ein; sönn vinatryggð hlýtur það að hafa verið.
Benjamín Jóhannesson.
--------------
Hæríngur.
---;----
Vorið 1878 fór kona min sál. út að Geitaskarði í Langadal til að finna
vinkonu sína frú Hildi Bjarnadóttur, og reið gráum reiðhesti, sem jeg átti, sem
' saga er sögð af i Dýravininum 1889. Vinnumenn mínir 2 urðu henni sam-
ferða og áttu þeir að sækja við ofan á Blönduós og höfðu meðferðis flesta eða
alla hesta mína. Leiðin liggur lijer út yfir hálsinn og svo ofan með Blöndu
að vestanverðu út að Holtastaðaferju. sem er nokkuð ofar enn Holtastaðabær.
Þegar að ferjustaðnum kom, var ferjan kölluð, því konan mín sál. ætlaði þar
yfirum, og stóð á því litla stund að ferjumaður kæmi, enn á meðan var farið
að tala um að Hæríngur, (svo kailaði jeg hestinn) gengi ekki í ánafrá kunn-
ugum hestum, því lestin ætlaði að halda ofan með ánni vestan megin; fóru þvi
piltarnir, sem ekki vildu yfirgefa konu mína fyrr enn ferjumaður kæmi, að
hnýta snæri í hestinn og ætluðu að hafa hann á eptir ferjunni. Enn þegar
hann sá að ferjumaður kom og setti bátinn á flot, setti hesturinn sig ofan fyr-
ir háan melbakka, sem er viö ána að vestanverðu, og svo út í hana og yfirum.