Dýravinurinn - 01.01.1895, Page 31

25
gelti hann af öllum mætti, og klóraði í fætifr hans og hoppaði upp eptir hlið-
inni á manninum. Hann gat ekkert í þessu skilið og reyndi með öllu móti
að kyrra hundinn og bliðka liann, en það var alt árangurslaust. Svo reyndi
hann að nema staðar nokkrum sinnum og mæla vingjarnlega til hundsins og
tók hann því þá vel eins og vant var, en tók til sömu látanna undir eins og
hann fór af stað aftur. Þessu gekk langa hríð. Þá sá maðurinn engin önn-
ur ráð en fara að beita hörðu og stjakaði þá við hundinum þegar hann stökk
upp að hlið hans, og þegar það dugði ekki, blakaði hann hundinn lítið eitt.
Rakkinn gerði þá ekki fieiri tilraunir við manninn, en hljóp nú i hestinn og
hoppaði fyrir framan framfætur hans, beit f þá og gelti þar í sífellu, svo
hesturinn loks hikaði og veigraði sjer við að halda áfram. Nú varð maðurinn
alsendis ráðalaus, hann sá, að hann gat ekki komist áfram með neinu móti,
en vildi fyrir aungan mun láta förina heftast sakir móður sinnar. Hann var
líka kominn á þá trú, að hundurinn væri að einhverju leiti orðinn brjálaður,
og þetta myndi kannske vera byrjun á hunda-æði, sem er ekki ótíð þar um
lönd. Þegar allar tilraunir voru árangurslausar til að stilla hundinn, tók
maðurinn loks skammbyssu sína og sendi kúlu í höfuð rakkanum. Dýrið rak
Upp vein og fjell til jarðar, eii reis þó upp aftur og gekk* kveinandi aftur á
þá leið sem þeir voru komnir. Maðurinn gat ekki horf't á píslir hundsins og
kaus að halda áfram án þess að líta aftur, því einginn eíi var á, að rakkinn
myndi vera dauður eftir fáar mínútur. Hánn gat þó ekki að sjer gert að lita
aftur og sjá til, að hann ljeti ekki þennan trygga vin sinn eftir hálfdauðan,
4
L__