Dýravinurinn - 01.01.1895, Qupperneq 14

10
fyrir, að við gömlu asnarnir feingjum svo góðan haga að við gætum satt
okkur, og þyrftum ekki að standa húngraðir í móunum, þegar blíðast er vor-
ið og alt í gróðri, af því við værum orðnir gamlir og tannlitlir; því ef hann
húsbóndi minn gerði það, þá yrði jeg tekinn af honum og feinginn öðrum,
sem betur fer með gömlu asnana sina. Svo fáum við svo góða hvild, því
hjer fær hver asni að sofa i ró allar nætur og þarf aldrei að gánga þreytt-
ur til vinnu á morgnana. Svo er svo gott að vera hjer á vetrin, því þegar
snjóar eða steypiregn gánga, má einginn hafa asna sinn úti«.
Hatú hafði nú tal af öllum nytja dýrunum og fjekk af þeim öll hin
sömu svör, og lofuðu öll saman æfi sina og Sjatar konúng einum munni.
Síðast tók Hatú á sig betlara gerfi og stefndi þjóðveginn heim til borg-
arinnar sið um kvöld. Þá kom á móti honum förumaður með mikinn poka
á baki skálmandi eftir veginum. »Þjer er eitthvað ljett undir fótinn, kunn-
íngi« sagði Iíatú, »það er eins og einhver hefði stúngið konúngsríki í pokann
þinn«. »Þú ert vist kominn lángt að, skepnan mín«, svaraði múnkurinn,
»fyrst þú ert svona horaður og eymdarlegur, ef það er annars ekki af leti að
þú ert að fara um, því hjer i löndum Sjatars konúngs geingur einginn með
tóman poka, þó hann geti ekki unnið sjer brauð sakir heilsuskorts eða elli,
og vanti þig vinnu, þá getur þú farið til ármanns konúngs og er hann skyld-
ur að veita þeim mat, sem líða sult af vinnuskorti. Hjerna er svo brautbiti,
kunníngi, ef þú ert svángur, og þarna er herbergið þar sem allir þnrfamenn
geta feingið skjól næturlángt«, og um leið benti múnkurinn honum á stórt
hús við veginn, en Hatú þakkaði honum fyrir greiðasemina, og bauð honum
góðar nætur.
Nú hafði Hatú lokið störfum sinum að mestu og var nú ekki annað
eftir en að hvíla hinn gamla konúng. Öldúngurinn reis upp um óttu þessa
nótt, eins og hann var vanur, til að biðjast fyrir og finna frið við hvílu
Sónaide konu sinnar, þar Sem hann hafði kyst hana látna síðasta kossinum
fyrir 49 árum. Hann lagði svaninn í sængina og hallaði höfðinu að honum,
og bað þá enn þá með tárum sömu bænarinnar, að Sónaide fvrirgæfi honum
undina þá sem á brjóstinu var. Þá var Sjatar sem hann beyrði rödd rjett
við eyra sjer þar sem hann kraup þarna við sængurstokkinn og hjelt hönd-
um fyrir andlit sjer. Röddin mælti glöggt þessum orðum: »Nú fœrðu að sjá
Sónaide lcona þina aftur, Sjatar Jconúngur, því nú líður öllum þegnum
þinum vel«.
Þó Sjatar konúngur hygði í fyrstu að þessi rödd kæmi frá samvisku
hans og von, úr hans eigin brjósti, þá var honum samt fróun að henni, því
þó samviska hans hefði oft sagt við hann: »Nú líður öllum þegnum þínum
vel«, þá hafði hún aungu sinni fyr sagt það svo hátt og svo djarflega eins og
nú. 0g þó vonin hefði stundum hvíslað því að honum, þegar hann kraup hjá
þessum sængurstokki: »Nú færðu að sjá aftur Sónaide konu þína«, þá hafði