Dýravinurinn - 01.01.1895, Blaðsíða 33

Vitsmunir dýra
•-------
Vitrir hestar.
Hestur Gunnlaugs sýlumanns Briems.
Gunnlaugur kammeráð Briem á Grund í Eyjafirði átti á síðustu árum
sínum skjóttan reiðhest fyrirtaksgóðan. Hann var ljónstyggur og ljet engan
ná sjer nema sýslumann sjálfan. Engum tjáði heldur að koma á bak honum
öðrum en sýslumanni, ella hafði klárinn það til að vippa þeim af sjer. — Eim
hverju sinni voru þeir á ferð saman úr Akureyrarkaupstað, sýslumaður og
Stefán bóndi Thorarensen, er þá bjó á Espihóli. Innti þá Stefán að því við
sýslumann, að hann væri hestasár, er hann vildi ekki láta neinn annan koma
á bak Skjóna; mældist hann til að fá að koma nú á bak honum í eitt skipti;
var sýslumaður tregur til, en ljet þó tilleiðast fyrir þrábeiðni hans, og sagði,
að hann mætti ábyrgjast, hvað af hlytist. Ilöfðu þeir þá hestaskipti, og fór
Stefán á bak Skjóna. Tók hann þá viðbragð mikið og þaut á stað, og linnti
eigi sprettinum fyr en hann kom heim í tún á Espihóli. Þar kastaði hann
Stefáni af sjer í frosið mykjuhlass í túninu, svo óþyrmilega, að Stefán fót-
brotnaði.
Sú er önnur saga um Skjóna, að þá er sýslumaður lagðist banaleg-
una, átti að senda eptir lækni. Sagði þá kona sýslumanns, frú Valgerður, að
bezt væri að taka Skjóna, og láta læknirinn ríða, svo hann yrði því fljótari.
Þetta var um vetur, og var Skjóni inni. En heimamenn sögðu, að hann
mundi varla nást, þó að hann væri í húsi; og þó að hann næðist, gæti eng-
inn riðið honum. Hún bað samt að reyna, og svo var gjört. Þegar komið
var í hesthúsið, stóð Skjóni í dyrunum og ljet óðara leggja við sig beizlið.
Sendimaðurinn lagði nú upp að ríða honum, og gekk það hið bezta. Samt
fór Skjóni svo hart, að sendimanni þótti nóg um, og ekki fjekk hann stöðvað
hann, fyr en hann kom að liúsi læknisins á Akureyri; þar stóð Skjóni graf-
kyr. Reið læknirinn honum til baka, og var hann þá hinn auðveldasti.
4*