Heimir - 01.07.1910, Síða 8

248
HEI M I R
Fyrst framan af gekk allerfiölega aö fá alla til aö taka þátt
í nokkurri starfsemi, sem rniöaöi tif flokkseflingar. Channirg
sjálfur færöist undan aö vera forseti únítarafélagsins. En marg-
ir hinna yngri manna voru ótrauöir starfsmenn, sem voru reiöu-
búnir aö leggja alla sína krafta fram til þess aö hin riýja hreyf-
ing yröi að ákveðinni stefnu í andlegu líff þjóöarinnar. Þeir
veittu félaginu forstöðu, ferðuöust til þess aö útbreiöa únítar-
ískar trúarskoðanir, stofnuöu nýjar kyrkjur víösvegar og gáfu út
bæklinga og bækur. Mjög miklu var afkastað eftir aö félagið
var kómiö á fót fyrir fult og alt. Ekki aöeins í eystri ríkjunurn,
heldur einnig vestur á bóginn, í Miðríkjunum, sem nú eru nefnd
náði hreyfingin fljótri útbreiðslu í hinum stærri bæjum; og fyrir
1850 hafði hún náð til Kaliforníu.
Langflestir þeirra manna, sem stofnuöu únítarakyrkjuna
trúðu eindregið á yfirnáttúrulegan uppruna kristindómsins og á-
litu kraftaverkasögur biblíunnar sem lýsíngar sannsögulegra við-
buröa, er sönnuðu hið yfirnáttúrlega eöli kristnu trúarinnar.
Þeir höfðu þá skoðun á Ivristi, að hann hefði veriö annars eMis
en aörir menn, en þó ekki guöi jafn. Þeir hölðu að vísu mót-
mælt hinni orþódoxu þrenningarkenningu, sem ríkti í kyrkjunni,
er þeir höfðu skilið við, en þeir höföu aldrei skoöað ICrist sem
mann, eða kristindóminn sern samskonar eðlis cg tiúarbu'f-ð
heirnsins yfirleitt. Eðlilega gat þessi afstaöa ekki haldist lengi
sem ástand flokksins.
Raddir fóru að heyrast, sem neituðu öllu yfirnáttúrlegu í
sambandi við kristindóminn og álitu að trú á Krist og tilbeiösla
hans væri ekki samrýmanleg viö únítarískt frjálslyndi. Um all-
langan tíma bar lítið á þessum röddum; enda tók fyrir allafrarn-
för og mestalla trúboðsstarfsemi únftarafélagsins meðan á þræla-
stríðinu stóð.
Arið 1865 var fundur haldinn í Nevv York ti! að stofna alls-
herjar únítarískt félag fyrir öll Bandaríkin og varö þaö til þess
að,“The National Conference” var stofnaður. A þessum fundi var
mikið rætt um trúarskoðanir únítara. Nokkrir voru eindregið
með því að trúarjátning væri viðtekin, en meiri hlutinn, bæði þe r
sem mestu vildu hafna af hinum eldri kenningum og nokkiir,