Heimir - 01.07.1910, Page 39

H E I M I R
279
kæmi int’Kii aö frá umfangsmiklu sálarlíti, móöurinnar frá skiln-
ingi .á andstreymi og þrautum lífsins, dótturinnar frá einhverjum
eldi, frá einhverju órólegu, heimtandi, stormi lyndiseiid<ennanna,
sem ennþá haföi ekki náö markmiöi sínu; þaö gneistaöi af sigur-
hrósi, en viö og viö skaut eldingum af óþotinmæöi.
Há, grönn, liðug; eldur augnanna brá ljósi yfir hreyfingar-
nar. Aörir sáu hana ekki meö sfnutn augum, þeir uröu aö sjá
hana í glampanum af hennar eigin. Einbeittlega andlitiö hjálp-
aöi a.ugunum til þessa valds yfir öðrum. Andlit móöurinnar var
ávalt meö hreinum dráttum og nokkuö breitt; andlit dótturinnar
var lengra og beinna, sérstaklega ennið meö hinu mikla ljós-
brúnahári umhverfis. Augabrýr hennar voru jafnar, nefiö bogiö,
hakan sterkleg, varirnar vel myndaöar og stöðugar. Fegurð
valkyrjunnar, en laus við hiö ögrandi. Hinn segulkendi aödrátt-
ur augnanna var hugarreik, ákafi; eldurinn í þeim var ljós.
Útlitiö alt var eins og hún væri borin af ósýnilegum öflum, allir,
setn uröu fyrir áhrifum frá henni bárust meö. Hún talaði til
beggja hliða og fram fyrir sig, hún heilsaöi, tók við blómum og
hló; þeir sem fyigdu öllum þessum hreyfingum og breytingum
uröu ruglaöir eins og af aö horfa á vindgára á vatni í sólskini.
Hér var nóg ástleitni, en varla vitund af þeirri sem loðir
viö, sem velur ser einn og altaf nýjan. Ekki snertur af táli.
Nógar hreyfingar sprottnar af tilhneigingu til aö láta lítast á sig,
en engar sprottnar af öörum tilhneigingum. Eldurinn í augun-
um var vörn gegn tillitum og óskum, sem framleiða slíkt, þau
hrukku af, þaö var engin tegund af blíöskaparveiklun í þessu
stööuga útstreymi af heilbrigöi, gáfurn og lífsgleði.
Þessvegna var það aö þau hrifu,—það má segja hinum
samankomnu til 'neiöurs. Enginn var tekin fram yfir aðra, hver-
jum og einum var veitt einhver eftirtekt.
Þessi einstaka aödáun og tilbeiðsla haföi byrjað í fyrrahaust,
þegar riddaraliðs—fylkisforinginn, (sem var giftur móöursystur
hennar) kotn til baka frá París meö hana. Þessi fylkisforingi,
sem var óþreytandi í að vera sér úti uni vináttu karla og kvenna,
og sem vanrækti alls engan nema. konuna sína, haföi ekkert
þýöingarmeira verk með höndum en að sýna öörum hina fögru