Heimir - 01.07.1910, Síða 41

H E I M I R
281
fánablakti, hófaslætti og hneggi.
Ef hún heföi aöeins haft þessa einu hliö, þá heföi öll fegurö
hennar, jafn óvanalega mikil og hún var, þó ekki komiö því til
leiöar, sem nú var sýnilegt.
Nei, það var ineira meö. Hún lét ekki taka sig, fastsetja,
stööva, aö ná henni var eins og aö hafa eld á milli handanna,
“hún var hvorki fyrir menn eöa konur”, sögöu sumir, og þaö
stakk þá. Þegar hún var nálægt þá leið hún í burtu; í fjarlægð
var hún vígahnöttur. Ljóminn minni en jókst af endurkasti frá
öðruin.
Þessi áhrif uröu sterkari vegna einstöku oröa. Hún sagði
nefnilega orö, sem þóttu smellin. Þegar konungurinn batt á
hana skautana sagöi hann: “þér hafiö inndælan fót ungfrú.”—
“Já, frá þessum degi,” svaraði hún. Glaðlyndur stórskotaliös-
fylkisforingi, sem haföi eytt ölluin eignum sínum í glaumlíti meö
félögum sínum og kveufólki sagöi; “Eg legg hjarta mitt aö fót-
um yðar.” — “ Hamingjan góöa, hvaö annað hafið þér eftirtilað
gefa í burtu,” sagöi hún hbejandi og rétti honum höndina.
Hún gaf ungum fiokksforingja undir fótinn, sein blóöroönaöi.
“þér eruö ein a-f þeim, sein maður gæti dáiö fyrir,” sagöi hann.
“Já að lifa fyrir mig mundi víst veröa leiðinlegt fyrirokkur bæði”
Hún gekk til riddaraliösskáldsins, riddarahöfuösmanns til að
borða með honum hnetur í stofuleik “Viljiö þér?” spurði hún.
“þaö er eitt sem vit rllir viljuin gagnvart yöur,” svaraði hann,
“en viö komum okkur ekki aö aö segja þaö. Hvergetur ástæð-
an veriö?”—“Segja hvað?” spuröi hún. — “Ég elska yður.”—
“O,—þi.ö vitiö aö ég mundi hlæja,” sagði hún og bauð honum
hálfa möndlu, sem hann borðaði, og þau voru jafngóðir vinir.
En ýmislegt annað, sem hún haföi sagt vakti meiri virð-
ingu. Einu sinni við eldstæðið var sagt frá hliði, sem var kallað
‘'sannleikshliðið. ” Allir, sein gengu um það urðuað segja hvað
þeir hugsuöu. Þá hrópaði hún upp. “þar fæ ég að vita hvað
ég sjálf hugsa.” Einhver af þeim sem viðstaddir voru sagði,
að einmitt það sama hefði danski biskupinn .Vlonrad sagt, þegar
hann heyrði talaö um hliöiö. “Og hann var nefndur dulspak-
ur,” bætti hann viö.