Heimir - 01.07.1910, Qupperneq 42
282
H E I M I R
Hún sat dálitla stund kyr og vatö fölari og fölari, svo stóö
hún upp. Eftir nokkra stund fanst hún grátandi í hliöarher-
bergi.
Einu sinni viö rniödagsboröiö sagði iæröur maöur: “Sá
sem á aö verða eitthvaö mikiö veit þaö frá barnæsku.”—Já, aö
hann á aö veröa eitthvaö, en ekki hvaö,” svaraði hún iljótt.
En hún fyrirfarö sig fyrir þaö. Hún reyndi aö leiðrétta þaö og
sagöi: “Sumir vita þaö, aörir ekki.” Fyrirvarö sig ennþá
meira og feimnin geröi hana mjög yndislega. Fólki þykir vænt
urn aö finna stórar þrár, sem ekki hafa hátt um sig.
A ineöal vina var talaö urn unga ekkju eitt kvöld. “Hún
endurnýjar sig í nýrri ást,” sagöi einhver. “Nei, heldur í ein-
hverju staifi, einhverju sem hún verður aö gefa sig algerlega
við, ” sagöi annar, sem þóttist þekkja hana betur. “Mérersama
hvaö þaö er, bara aö hún gefi sig að einhverju,” sagöi sá, sem
fyr hafði tekiö til máls. “Þaö er í því, aö leggja sig frarn sem
frelsunin finst,—kalliö þiö þaö endurnýjuugu eöa hvað sein þiö
v.ljiö.—
Þetta haföi hún hlustaö á. I fyrstu stóö henni á sama, en
fór aö taka betur eftir og varö sföast hrifin. Svo sagöi hún meö
ákafa: Nei, þaö er um aö gera aö leggja sig ckki fram! Eng-
inn svaraði; þaö var eitthvaö svo undarlegt, fanst öllum. Haföi
nokkuö komiö fyrir, eöa var þetta bara hugboð?
Eöa var hún aö hugsa uin eitthvaö sérstakt, sern enginn af
þeim, er viöstaddir voru, vissi nokkuö urn? Eöa uin eitthvaö
stórt, sem var þess viröi aö eftir því væri beöiö?—
Þaö, sem menn ekki gera sér grein fyrir, fangar hugann.
Hinir háttprúöari og næmlyndari á meöal riddaranna fundu til
virðingar. Frá þeim breiddist hún út. A meöal þeirra, sein
altaf eru undir aga breiðist ekkert eins fljótt út og virðing—oft-
ast hin heimskulegasta.
Þeir voru til, sem sóru, að hún væri hiö fallegasta kynbætt
dýr, sem til væri í Noregi. Þaö voru einnig til aðrir, sem, ef
hamingjan heföi viljaö svo, heföu gefiö allan sinn sálarfrið fyrir
—ég þori ekki aö segja fyrir hvaö. En þaö voru ennþá aörir,
sem hugsuðu um konu riddaraaldarinnar, og sáu í anda boröann,