Heimir - 01.07.1910, Side 44

284
H E I M I R
inn og ljósi hatturinri meö blæjunni yfir, sern ýmistféll niöur eöa
kastaöist út í loftiö, tígulegur hnakki, fullkomiö vaxtarlag—alt
sarnan í sólskini aödáunarinnar. Steig hún ekki í gullvagn meö
hvíturn dúfum fyrir? I þetta sinn ekki hærra en upp til móöur-
innar í vagndvrunum. Þaöan brosti hún niöur til fylkisforingj-
ans á aöra hlið og yfirforingjans á hina og kvenfólksins í kringum
þá. Fyrir aftan þá rnætti hún öllum hinum upplyftu yfirskegg-
um, ölluin hinum ljósu, öllum hinurri brúnu, öllum hinuin svertu
og svörtu, hún rendi augunum yfir þunnu ytírskeggin og þau
þykku, þau langdregnu og heimskulegu, hin þunglyndislegu og
hangandi og hin uppsnúnu, Innan um öll þessi ósköp af skeggi
litu nokkur skegglaus andlit út líkt og sænskar milliraddir.
“Eg vona aö ungfrúin fái góöa ferö,” sagöi gamli yfirfor-
inginn. Þessi heiöarlegi hrossaskellir var of iítillátur til aö vilja
segja nokkuö merkilegt. “Haföu þökk fyrir veturinn lambiö
mitt.” þetta var hin háa raust fylkisforingjans. Oröin áttu aö
sýna meö hvaöa föðurleguin kunningsskap hann þyröi aö tala til
hennar. “Eg hefi oít kent í brjósti urii þig í veturírændi, en nú
getur þú hvílt þig fram eftir sumrinu,” var svariö sem hann fékk.
Frúin hló, og þaö var öörum inerki um aö sér væri líka ó-
hætt aö hlægja.
Andlitin litu upp til hennar—flest voru drenglyndisleg, vin-
gjarnleg og kát,—nærri því hvert minti á skemtilega stund, öll
sainan inintu á haust og vetur meö stööugum útreiöum, skauta-
ferðum, skíöaferöum, keirsluferöum, dansleikjum, miödagsverö-
um samsöngvum, — hringdans yfir spegilslettan ísinn í fjúkandi
snjónum, eöa inni í geislahafi tónanna, glasahringingum og sam-
ræöum. Ekki ein einasta minning, sem nokkuö lágt loddi viö
—alt frjálsi og kröftugt eins og riddaraganga. Ein eöa tvær til-
raunir—ein frá hennar háttvirta móöurmági—voru horfnar í
burtu eins og þokuhnoöri. Hún fann til gleöi þakklætisins fyrir
það se/n hún haföi reynt, fyrir góömensku allra fram á síðustu
stund. Hún fylti hana alla, ljómaöi í augum hennar og braust
í gegnum hverja taug; hún gaf hana þeim, sem fyrir neöan hana
stóöu og blómunum, sem hún hélt á. En tilfinning urn aö það
væri of mikið, alt of mikiö, lá undir niöri. Og í gegnum alt