Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1916, Side 12

212
August Strindberg:
[ÍÐUNN
•og kveikir undir eins á kolunni. Hún erekkismeyk;
því að bæði er nú það, að þau Þorgils næturvörður
eru góðir kunningjar og svo snýr líka eldhúsglugg-
inn út að garðinum. Því næst ber húsfreyja upp
undir loflið með sópskaftinu til þess að vekja búðar-
pillinn, Óla. En liann sefur þar uppi á loftlierbergi
og svarar óðar með því að herja þrjú högg með
stígvélahælnum niður í gólfið lil merkis um, að hann
sé vaknaður.
Húsfreyjan er nú aftur komin inn í svefnherbergið
og er að festa lykkju í hvítgljáandi hátíðaskyrtu
mannsins síns með pípukraganum, og svo tekur hún
rauðu sokkana hans Sveins litla út úr eikarskápnum
stóra, heldur þeim upp við ljósið og rimpar saman
eitt gatið hér og annað þar. Því næst vekur hún
Katrínu. En liún slingur nettu, nýlauguðu fótunum
í stráskóna sína og fer að klæða sig að baki spar-
lakinu. Og nú vaknar loks Sveinn litli. Það er rautt
far í kinnina á honum eftir hestinn; en liann lætur
sig það lillu skifta og fer undir eins að þeyta fjaðra-
soppnum sínum. Hann flýgur yfir sparlakið til Kötu,
en kemur aftur að vörmu spori og lendir þá á nef-
inu á karli föður hans. Rymur þá vingjarnlega í
honum út úr lijónarekkjunni, sem er eins og hús-
kofi í laginu: — »Guðs frið og gleðileg jól!«
Nú ætlar Sveinn litli að vinda sér inn undir spar-
iakið til þess að skoða jólagjafir systur sinnar. Þá
hvín í henni og hún segir, að þetta dugi ekki; hún
-sé að þvo sér. En í sömu svifum hringir til óttu í
dómkirkjunni og þá mælir liver við annan: — »Guðs
lrið og gleðileg jól!« — En mamma kveikir á konga-
Ijósunum í stóru slofunni, og Sveinn sezt undir jóla-
tréð á tómri skyrtunni og vill nú telja bæði sjálfum
sér og öðrum trú um, að hann sé úti í skógi. Svo
bítur liann í fiýti stóran bita baka-til úr epli, svo
að það sjáist ekki; en það gerir honum þá þann