Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1916, Side 18

218
Ilermann Sudermann:
[ IÐl'NN'
þeim tilgangi að gera okkur sveinkörlunum gramt
í geði og leiða okkur fyrir sjónir einstæðingsskap
okkar í allri sinni eymd og tómleika. Því að jólin,
sem eru öðrum til hins mesta unaðar, verða olikur
jafnaðarlega tii kvalar. Að vísu erum við ekki allir
jafn-miklir einstæðingar. Einnig við gelum nolið
þeirrar gleði að gleðja aðra, — og í því eru nú aðal-
hátíðabrigðin fólgin — en það er eins og við getuin
ekki notið þessa eins og aðrir ínenn, sumpart af því
að við slundum erum svo anzi sjálfhæðnir og sum-
part af þessari leiðinda-löngun, sem ég í mótsetningu
við heimþrá vildi nefna »hjúskapar-þrá«.
Hvers vegna ég hafi þá ekki komið til þess að
úthella hjarta mínu fyrir yður? spyrjið þér mig,
meðaumkunarríka sál, þér sem huggið mann að
sama skapi og aðrar konur hrella mann. Já, það er
nú að vísu svo. En — þér munið, hvað Speidel,
sem þér senduð mér þriðja í jólum, vitandi í hvaða
sk'api ég var, segir í hinum yndislegu skeggræðum
sínum »Spörfuglarnir«: — »Hinn sanni sveinkarl vill
ekki láta huggast; úr því liann nú einu sinni er óham-
ingjusamur, vill hann njóta óhamingju sinnar«.
Auk þessara »einmana spörfugla« er Speidel lýsir,
er til alveg sérstök tegund sveinkarla, nefnilega hinir
svonefndu »lieimagangar«. Eg á ekki þar við þessa
eiturorma, er gera sér leik að því að komast upp á
milli hjóna og spilla hamingju þeirra með því að
smá-mjaka sér að hjartarólum konunnar, meðan verið
er að gera þeim gott; nei, ég á við hann »frænda«,
sem liefir verið skólabróðir eða æskuvinur pabba og
hefir loí'að öllum krökkunum að ríða á kné sér, á
meðan hann las upphátt fyrir mömmu úr blaðinu
og slepti þó öllu því úr, sem seyrt var eða Ijótt.
Eg þekki karlmenn, sem Iiafa varið öllu lífi sínu
í þágu íjölskyldu þeirrar, sem hefir tekið ástfóstri
við þá, karlmenn, sem liafa girndarlaust gengið ævi-