Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1916, Blaðsíða 29

IöUNN|
Sigurður Nordal: Baugabrot.
229
Og við megum ekki liorfa á það eitt, að konan
faugsar ekki um annað en metorð. Hitt er meira
"virði, að hún vill alt af slíga, alt af lcomast lengra.
Með því sver Ilsehil sig í ætt við það göfugasta í
mannssálinni, hina hvíldarlausu framsóknarþrá, sem
aldrei getur staðnæmst við síðasta takmark eða fyrstu
orsök, ckki við endimörk rúms né tíma, ekki við
neina fyrirmynd í fegurð eða göfgi.
— — Miklu er áorkað. Mannkynið hefir beizlað
hin blindu náttúruöíl, það hefir vegið og rannsakað
fjarlægar sljörnur, það hefir skapað listina og vísindin,
það hefir jafnvel lært að skygnast í sinn eigin barm.
Þegar nútímamaðurinn, sem hefir drukkið í sig það
bezta af fegurð og þekkingu saintímans, lætur hug-
ann hvarfla til forfeðra sinna, hellisbúanna, liggur
faonum við að ofinetnasl. Honum finst mannsandinn
faafa hlaðið Heklu ofan á Öræfajökul og Herðubreið
°fan á Heklu. En svo koma spurningarnar: livað
€r . . . efnið . . . lífið . . . hugsunin? Hvaðan kom-
nm við og hvert stefnum við? Ekkert svar og engin
v o n um svar! Og hann hugsar um, hve mannkynið
stendur langt að faaki beztu hugsjónum sínum, og
þó getur verið, að þessar hæslu hugsjónir okkar séu-
®nn þá að gaufa við fjallsrætur hinnar miklu al-
faeimsliugsjónar. Þá sér hann, hver eilífð vegarins er
€ftir, þá verður fjallaturninn lians að lágri þúfu.
Hann situr aftur í kofakytrunni!
Þessi tilfinning er ekki sársaukalaus. Það er hart
fyrir manninn að vera lostinn svona á viðkvæmasta
faletlinn, sjálfsmetnaðinn. Þessvegna hefir hagsýnin
Hsið upp á móti og sagt: vertu ekki alt af að strita
þetta og slrita, vertu ánægður með það, sem þú ert
faúinn að áorka; að biðja sífelt um meira og meira
er ofmetnaður, það er synd.
Svona hefir sá hugsað, sem bjó til ævintýrið um
Hsebil. Og þelta er þungamiðjan í syndafallssögunni.