Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Qupperneq 9

IÐUNN]
Jólin hans Vöggs litla.
199
Vöggur og ég er — Jólaskröggur! Ætli þú hafir heyrt
mín getið, liáttvirti herra?«
»Nei, ert þú Jólaskröggur' Þá ertu allra bezti karl.
Amma hefir svo oft talað um þigcc.
»Þökk fyrir lofsyrðin; en það leikur nú á ýmsu,
eins og gengur, eftir því við hvern ég á. Vöggur,
viltu koma út að aka?«
»Ja, það segi ég satt; en ég má það víst ekki, því
hvernig færi, ef amma kæmi heim á meðan og ég
væri allur á bak og burt?«
»Ég skal lofa þér því að vera kominn heim með
þig, áður en amma þín kemur. Karl stendur við orð
sín og kerling við kepp sinn. Og lcomdu nú!«
Vöggur lét ekki segja sér þetta tvisvar. Hann hent-
ist út. En það var kalt úti og hann fáklæddur. Vað-
málstreyjan var orðin svo snjáð og slitin; og nú
höfðu klossarnir enn nagað gat á hælana á honum.
En Jólaskröggur læsti kofanum, lyfti Vögg upp í
sleðann, sveipti hann í loðfeldinn sem lá á sleðan-
um, blés framan í hann reykjarstrók, svo að hann
hnerraði, og — hvits! — það söng í keyrinu og þeir
af stað!
Smáfákarnir þutu yfir fannirnar í fljúgandi ferð,
og það kvað við í silfurbjöllunum um endilanga
heiðina eins og öllum klukkum himnanna væri liringt.
»Má ég aka«, spurði Vöggur.
»Nei, þú ert of litill til þess enn, hnokkinn minn«,
sagði Skröggur.
»Ojæja«, sagði Vöggur.
Heiðin lá nú að baki þeim og þeir voru komnir í
skóginn, sem Geirþrúði gömlu hafði orðið svo tíð-
rætt um; inn í myrkviðinn, þar sem trén voru svo
há, að stjörnur himinsins virtust hanga í greinum