Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Qupperneq 11

IÐUNN]
Jólin hans Vöggs litla.
201
»Góða nótt, Hvatur, Ólatur!
Góða nótt, Léttfeti og Nettfeti.
Góða nótt, Vöggur og Skröggur!«
sagði snákurinn og dró höfuðið inn í veggjarholuna.
Bak við ökustólinn var kista. Henni lauk nú
Skröggur upp og tók hitt og þetta úr henni, staf-
rófskver og vasahníf handa stráknum, fingurbjörg og
sálmabók handa stúlkunni, bandhespur, vefjarskeið
og skyttu handa húsmóðurinni, almanak og veður-
vita handa húsbóndanum og sín hvor gleraugun
lianda föðurafa og föðurömmu. Auk þess tók hann
handfylli sína af einhverju, sem Vöggur gat ekki
greint, hvað var. En það voru þá eintómar ham-
ingjuóskir og blessun, sem Skröggur ætlaði sér aö
bera í búið. Með þetta fór hann inn og hafði Vögg
litla við hönd sér. Öll sátu þau umhverfis arineldinn,
góð og glöð í skapi, og húsbóndinn var að lesa upp-
hátt úr biblíunni um barnið, sent fæddist í Bellehem.
Skröggur lagði alt af sér við dyrastaíinn, svo að lítið
bar á, og svo fóru þeir aftur út í sleðann. Og aftur
stefndu þeir til skógar.
»Mikið þykir mér vænt um barnið, sem það var
að lesa um þarna inni«, sagði Skröggur; »en ekki
er því að leyna að mér finst líka til um Þór gamla
á Þrúðvangiw.
»Hver var nú það«, spurði Vöggur.
»Hann var mesti heiðurskarl, og við vorum ofur-
lítið skvldir svona langt fram í ættir«, sagði Skröggur.
»Óvættunum var hann harður í horn að taka; þær
laust hann hamri sínum, þegar því var að skifta.
En þeim, sem voru hugdjarfir og drengir góðir og
ótrauðir til stórræðanna, var hann haukur í horni.
Vænst þótti honum um bændurna, sem erjuðu jörð-
ina og ólu upp tápmikla menn. Þá er ófrið bar að
landi, stefndi Þór saman bændum og búatyð og
hvatti þá og eggjaði. En þeir tóku sverð sín og her-