Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Qupperneq 16

206
Viktor Rydberg:
[ IÐUNN
»En þetta?« spurði Vöggur og benti á gullna
stjörnu, sem Skröggur sagði, að herramanninum væri
ætlað að bera á brjósti sér.
»Það er lika veiðarfæri«, sagði Skröggur.
Þá varð Vöggur alveg bissa og því botnaði hann
ekkert í; hann hafði aldrei séð nema eitt veiðarfæri
og það var silungastöng.
Skröggur brá nú huliðslijálmi yfir Vögg, svo að
hann yrði öllum ósýnilegur. Því næst gengu þeir
upp breiðu þrepin, er lágu upp að húsinu. Þar stóðu
þjónar í einkennisbúningi og geispuðu. Því næst
komu þeir inn í skrautlegt herbergi með Ijósalijálm
ofan úr miðju loftinu. t*ar sal hefðarfrúin og geisp-
aði. En ungfrúrnar, dætur hennar, voru að virða
fyrir sér myndablöð, er sýndu þeim, það sem þeim
þótti mest um vert á þessari jörð, nýjustu tízkuna í
klæðaburði í París. Herramaðurinn sat einnig bálf-
dottandi í liægindastól sínum með hendurnar á mag-
anum, spenti greipar og var að hugsa um liina miklu
mentun sína, latínuna, er hann hafði lært í æsku,
en var nú löngu búinn að gleyma. Pað var munur
á honum og nábúa hans, hreppstjóranum, sem var
al-ómentaður maður, nema hvað liann kunni eitt-
hvað úr biblíunni og formálabókinni og sína ögpina
af hverju þess ulan; því að ekki kunni hann, ves-
lingurinn, neina Jatínu, sem hann gæti gleymt.
Skröggur afhenti gjafirnar, og var þeim tekið fremur
fálega, öllu nema sljörnunni. Pegar Skröggur kom
með hana og sagði, að þelta væri gjöf frá konginum
handa herramanninum, stökk liann á fætur, hló út
undir eyru og hneigði sig, talaði um mildileik kon-
ungs við sig og sinn eigin lítilmótleik. Og svo fór
hann inn í næsta lierbergi, þar sem hann hugði, að
enginn myndi sjá til sín, slaðnæmdist fyrir framan
spegilinn, nældi stjörnunni á brjóst sér og slökk í
loft upp, tók það sem ungfrúrnar myndu hafa nefnt