Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Síða 25

IÐUNN|
Jólin hans Vöggs litla.
215
Nu var settur pottur á hlóð og hvítur dúkur
breiddur á borð. Og svo var kveikt á kongaljósinu.
En Vöggur lilli hljóp til og frá í nýju sokkunum
sínum og skónum. Stundum staðnæmdist hann þó
við gluggann og horfði undrandi augum út yfir heið-
ina. Hann botnaði einhvern veginn ekki í því, hvernig
hann hafði komist heim. En Jólaskröggur er góður
og Geirþrúður gamla þá ekki síður, það vissi hann
upp á sína tíu fingur. Og gaman var að lifa jólin,
blessuð jólin!
Og þarna tindruðu nú óteljandi stjörnur á himn-
inum ofan yfir lieiðina. Og ein var stærst. En á
heiðarbýlinu, eina heiðarbýlinu á allri heiðinni, ríkti
heimilisylurinn, hjarta-ylurinn og gleðin.
[Á. Ii. B. pýddi.l
Myndhöggvarinn.
Eflir
Davíð Stefánsson.
Hann fæddist langt frammi í Djúpadal,
þar sem dvergarnir smíða í hamrasal
og fjallgn5rpur ögra erni og val
og útþráin togar hinn snauða,
og Dimmifoss kveður um dauða.
Og eitthvað fanst mömmu í ’ans augnaglóð,
sem ís gæti brætt af lieilli þjóð.
Hver blóðdropi í æð hans var alþýðublóð,
hver einasti dráttur hans fagur
sem íslenzkur ágústdagur.