Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Qupperneq 50

240
Ágúst H. Bjarnason:
[IÐUNN
þýzku upp úr haflnu og hóta að sökkva skipum
vorum! — t*að er vandliíað í henni veröld. En hvað
eigum vér þá að gera?
Eins og allir þeir, sem eru minni máttar, verðum
vér auðvitað að beygja af og láta undan síga. En
hvert eigum vér þá að halda, hvert eigum vér að
beina verzlun vorri og viðskiftum? Vér verðum að
fara að hugsa fyrir oss sjálíir, því að ekki geta Danir
verndað oss eða styrkt. t*eir eiga víst meira en
nóg með sjálfa sig. Vér verðum því að fara að
reyna að spila upp á eigin spýLur.
En þá er víst réttast að athuga fyrst legu vora á
linettinum. Hún er nú, eins og allir vita, næsta
undarleg, þótt norðlæg sé og vér Iifum á hjara ver-
aldar. Þegar hnötturinn er kloíinn til helminga, eins
og gert er stundum á landabréfum, þá er eins og
íslandi sé skift hnífjafnt milli Ameríku og Evrópu,
eins og oss þegar af náttúrunnar hendi sé ætlað að
standa með sinn fótinn í hvorri heimsálfu, að verða
tveggja heima börn! Og hver veit neina vér eigum
eftir að verða þetta, verða einskonar óhjákvæmi-
legur milliliður milli Ameríku og Evrópu. Það
mundi tryggja oss bæði sjálfslæði og vaxandi vel-
gengni. En hvernig má það verða?
Hingað kom um árið maður frá Ameríku, sem var
danskur að ætt, en liafði þó dvalið langdvölum vestra.
Hann hét Lorenzen og hafði verið prófessor við
háskólann í New York, að mig minnir, en var nú
kominn hingað lil þess að kynna sér háskóla vorn
og hag hans, ef liann gæti greilt eitthvað úr fyrir
honum. Úr því varð nú lítið, enda naumast á öðru
von, og maður þessi virtist hafa miklu gleggra auga
fyrir öllu verklegu en andlegum áhugamálum, enda
var hann sjálfur verkfræðingur.
Oft dáðist hann að því, hversu oss íslendingum
hefði farið fram í verklegu tilliti nú síðari árin; hann