Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Side 78

268
Skáldiö
IIÐUNN
Af brennandi hjarta sver það mín sál
viö þann sannleik, er aldrei brást:
Eg taka skal þina mjúksterku mund------
þaö er meinsæri, veröi það ei.
þú min fyrsta ást, þú mitt forlagasprund
þú mín forkunnar inndæla mey.
Og þessi kona varð vorbrúður hans, varð »Heiður«
lífs hans, eins og hann sjálfur segir:
Mín ástmey, mín vina, þú lukka míns lífs,
sem lofa mér þorðir þér sjálf til vifs.
Kg undrast það magn, sem í æsku þú ber,
þig elskar og dáir hver vitund í mér.
Hver afltaug, hver neistinn í anda mínum
fær eld sinn og næring í kærleik þínum.
Pú ljúfi frumgróður vaknandi vors,
þú vekur til manndáðar, starfs og þors.
Og það skal verða mér þýðingarmætt:
í þinu merki er sumarið fætt.
Sá dagur, er fyrst ég þig faðmaöi bjarta,
— var fyrsti sumardagur míns hjarta
kveður skáldið við hina ungu brúði sína og hún
vekur hann, eins og liann segir, — »til manndáðar,
starfs og þors«. Hann gengur úr þessu fram á víg-
völlinn, — þann pólitíska.
Áður en H. H. gengi fram á vígvöllinn, orti hann
þó hin fegurstu ættjarðarljóð sín, hin óviðjafnanlegu
aldamólaljóð, þar sem hið þjóðkunna erindi: »Slarfið
er margt, en eilt er bræðrabandið« kemur fyrir i, og
kvæðið við áraskiftin 1901 —1902:
Rís heil, þú sól, sem enn oss l'ærir ár
það ár, sem þjóð vor lengi muna skall
Rís heil, með sigurmark um bjartar hrár
og bjarma roðin upp af tímans val.
Pú Ijóssins drotlning! blessa berg og dal,
þín birta læsi sig um fólksins hug;