Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Síða 88

278
Ritsjá.
[IÐUNN
Hefir hann samið mörg falleg lög og sum mjög einkenni-
leg, og sjaidan heflr honum oröiö skyssa á. Sigfús er ef til
vill frumlegri. Sum hin fyrri lög hans voru reyndar all-
gölluö (t. d. fánasöngur hans), en hann hefir fært sig upp
á skaftið. Hann er nú vel að sér í hljómlistarreglunum, og
pá sjaldan honum verður nú skyssa á, er pað meira að
kenna löngun til að vera frumlegur, , en vanpekkingu. »A1-
pýðulög« hans — bæði hin frumsömdu og pau sem eru
steypt upp úr gömlu brotasilfri — eru flest gullfalleg og
með einkennilegum blæ, sem er rammíslenzkur. En einnig
mörg önnur lög hans eru góð og gild.
Af hinum tónskáldum íslands ber mest á Jóni Laxdal.
Hefir hann bæði ort hcilmikið af sönglögum, og hafa eigi
allfá peirra unnið sér hylli pjóðarinnar, enda eru pau oft
hljómpýð og farið vel með raddsetninguna. Ég slcal t. d.
nefna »Sólskrikjan«, »Rís heil, pú sól«, »Drottinn, sem
veittir frægð og heill til forna« og »Til prílita fánans«.
Nú hefir hann gefið út allstórt sönglagasafn, er hefir inni
að halda tvo söngflokka við kvæði eftir Guðmund Guð-
mundsson skáld: »Helga in fagra« og»Gunnará Hlíðarenda«.
Hinn fyrri er flokkur einsöngva fj'rir undir-sóprana
(mezzo soprano) með undirspili á »Harmonium eða Piano«.
Helga er að segja frá lífi sínu frá hinum fyrstu samfund-
um við Gunnlaug alt að andláti sínu. Nokkur pessara laga
eru all-lagleg, einkum »Práin« (III) og »Hólmgangan« (V),
sem er mest flug í, en yfirleitt eru pau heldur ómerkileg
og all-langdregin. Sumstaðar á lagið ekki sem bezt við
efniö, svo ber t. d. »Heimasætan« (I) keim af danslagi.
Hinn siðari flokkur »Gunnar á Hliðarenda« er ýmist
fyrir einsöng, tvísöng, karlakór eða einsöng með undirsöng
og með undirspili á »Harmoníum eða Piano«. Einnig hér
er hægt að tina til einstök falleg lög eða falleg söngstef
(motiver), svo sem »Fögur er Hliðin« (pö hér sé raddfærslan
frá 11.—12. deildar ekki sem bezl) (I), »Rergljót« (III), »Vig
Gunnars« (VIII) og »Gunnar kveður í haugnum« (allein-
kennilegt lag) (IX). En hin eru annaðhvort dauf eða eiga
illa við efnið. Svo er t. d. »í víking« (II) fjörugt og allher-
mannlegt lag, en pað er hreinasta göngulag, og á pað
ekki sem bezt við, par sem hér er að ræða um sjóorrustu.