Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1925, Síða 14

172
Matthías Þórðarson:
IÐUNN
Kvæðið er þannig:
Astarstjörnu
yfir Hraundranga
skýla næturský;
hló hún á himni,
hryggur þráir
sveinn í djúpum dali.
Veit eg hvar von öll
og veröld mín
glædd er guðsloga.
Hlekki brýt eg hugar
og heilum mér
fleygi faðm þinn í.
Sekk eg mér og sé eg
í sálu þér
og lífi þínu lifi;
andartak sérhvert,1)
sem ann þér guð,
finn eg í heitu hjarta.
Tindum við á fjalli,
tvö vorum saman,
blóm í hárri hlíð;
knýtti ég kerfi
og í kjöltu þér
lagði ljúfar gjafir.
Hlóðstu mér að höfði
hringum ilmandi
bjartra blágrasa,
einn af öðrum,
og að öllu dáðist,2)
og greipst þá aftur af.
Hlógum við á heiði,
himinn glaðnaði
fagur á fjallabrún;
alls yndi
þótti mér ekki vera
utan voru lífi lifa.3)
Grétu þá í Iautu
góðir blómálfar,
skilnað okkarn skildu;4)
dögg það við hugðum
og dropa kalda 5 6)
kystum úr krossgrasi.
Hélt eg þér á hesti
í hörðum sfraumi,
og fann til fullnustu,
blómknapp þann gæti °) eg7)
borið og varið 8)
öll yfir æviskeið.
1) Fyrst ritað hvert.
2) Sýnist breytt síðar í dáist.
3) Sbr. Hávamál, 98 er.
4) Skildu vorn í handritinu.
5) Hreina skrifað yfir, en strikað út aftur.
6) Breyft síðar í geti.
7) Sett í upphaf 7. Ijóðlínu í handritinu.
8) Svo í 1. og öllum útgáfum, en í handritinu friðað.