Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1925, Page 63

IDUNN
Grímur fjósamaður.
221
legir kippir í andlitsvöðva Gríms. »Bráðum verður mér
líka meinað að hafa þig þannig hjá mér«. Stór tár runnu
niður eftir skorpnum kinnum Gríms, og höfuð hans
beygðist niður. »Nú á ég ekkert eftir«, læsti sig um
huga hans. Hann var stóreignamaðurinn, sem hafði verið
sviftur öllu. Grímur rétti sig við í sætinu. »Þú ert
deyddur eins og hundur«, sagði hann hörkulega við
sjálfan sig, »leifum þínum er hent út í skemmuhorn; þú
varst saklaus og góður. Það er munur eða viðhöfnin
við hann Þórð á Brú, þegar hann var dauður. Að mold-
um hans þusti öll sveitin, og yfir honum voru haldnár
þrjár eða fleiri ræður. En ég þekti þig, og ég þekti
Þórð á Brú, ég var hjá honum þrjú seinustu árin, áður
en ég fermdist«. Grímur strauk ósjálfrátt annari hend-
inni niður með öklanum á hægra fæti sér; þar var enn
ör eftir skóflu, sem Þórður húsbóndi hans hafði eitt
sinn hent til hans, þegar honum þótti hann liðléttur við
að stinga út úr fjárhúsi. Grímar mundi margt; honum
fanst munurinn mikill. Það rann upp fyrir honum, að
hann hafði gengið fyrir opnar kirkjudyrnar, þegar verið
var að jarðsyngja Þórð og heyrt prestinn segja: »Við
hittum Ðrúarbóndann aftur hinumegin«. Grím rak ekki
minni til, að hann hefði veitt þessum orðum nokkra
eftirtekt þá. — »Við hittum Brúarbóndann aftur hinu-
megin«. Orð prestsins endurtókust í huga Gríms. —
Hittumst aftur. — Grím langaði ekkert til að hitta
neinn aftur. Hann þekti ekki vandamenn sína. Faðir
hans hafði strokið af landi burt, og móðir hans hafði
orðið úti á milli bæja, þegar hann var á fyrsta ári.
»Æ nei«, sagði Grímur og tók báðar framfætur bola
upp í fang sér. Honum vöknaði um augun á ný. —
»Auli, glópur, skilurðu ekki?« Grímur var hálfstaðinn
upp. Hann var sem sofandi, er vaknar við skyndilegt