Kirkjuritið - 01.04.1935, Blaðsíða 21

Kirkjuritið.
Stanley Jones.
141
kristniboðar hefðu ekki gert sér von um að fá þær
stéttir til að hlusta á sig. En Indverjinn svaraði: „Yður
skjátlast. Vér viljum hlusta á yður, ef þér farið rétt að“.
Nú blasti við hið örðugasta verkefni. Það var tiltölu-
lega auðvelt að ná til lágstéttafólksins, sem kom hóp-
um saman til kirlcjunnar og bað um hjálp í andlegri og
efnalegri neyð sinni. En innan hástéttanna var við
margt að striða. Rótgróna, forna menningu og trúar-
hugmyndir, tortrygnina gagnvart vestrænu þjóðunum, og
hinar nýju hugsanastefnur og þjóðernishreyfingar, sem
þá flæddu yfir Indland og önnur Asíulönd, eftir ófarir
Rússa í stríðinu við Japan. Jones segir: „Ég fann, að nú
skorti mig vitsmunaþroska. En annað var þó verra. Ég
var ekki nógu vel kristinn til að leggja út í baráttu við
slíkt augljóst ofurefli“. Hér við bættist, að hann hafði,
er hér var komið sögu, árið 1915, dvalið 8 ár i indversku
loftslagi, og var heilsa lians og kraftar mjög bilað, eins
°g títt er um menn af Vesturlöndum, er þar dvelja
lengi, og eigi sízt, ef þeir vinna þar erfið störf og unna
sér lítillar hvíldar, eins og dr. Jones hafði gert.
Það var ekki unt annað, en taka sér hvíld. Hélt dr.
Jones nú sjóleiðina heim til Ameríku, yfirkominn af
höfuðveiki og taugaþreytu. Eftir árshvild þar vestra
hélt hann til Indlands aftur. Á Ieiðinni þangað hélt
hann áhrifamiklar samkomur á Filipseyjum. Fann hann
Þá, að enn þoldi hann enga áreynslu. Þegar hann því
var kominn til Indlands aftur, fór hann upp i fjallahér-
uðin þar, og hvíldi sig enn nokkra mánuði. Eru háfjalla-
svæðin í Indlandi hressingarstaðir þeirra aðkomumanna
°g útlendinga, sem ekki þola loftslagið í landinu heitasta
tnna ársins. Tvívegis reyndi dr. Jones að hefja störf sín
niðri á láglendinu, en alt fór á sömu leið. Sá hann þá
ekki betur, en að allar leiðir væri lokaðar til starfsins,
er vinna þurfti — ef hann fengi hvergi lijálp. Var þá
ekki annað fyrir hendi, en hætta við kristniboðsstarfið.