Kirkjuritið - 01.04.1935, Blaðsíða 16

136
Árni Sigurðsson:
Kirkjuritið.
Á námsárunum vakti Stanley Jones athygli á sér i
sinn hóp. Þessi smávaxni, vingjarnlegi og háttprúði
æskumaður, sem jafnframt sýndi skarpar gáfur og
djúphygli, ávann sér vináttu og traust kennara og
skólabræðra. Einn þessara vina hans lýsir honum
þannig:
„í matstofunni, þar sem kennarar og nemendur sátu
við sama borð, þótti öllum brosið hans fegurst; allir
sóttust eftir kunningsskap við hann, og þótti háns vin-
átta meira verð en annarra manna; Þegar skutilsveinar
báru matinn fram, tók hann ævinlega minstu bitana
handa sjálfum sér, og var boðinn og búinn til að gera
öllum greiða. En þetta var gert svo hógværlega og yfir-
lætislaust, að einungis vinir hans, sem veittu lionum ná-
kvæma athygli, tóku eftir því.
Af bókum dr. Jones sjálfs er auðvelt að gera sér
grein fyrir trúarreynslu hans í æsku, og andlegum
þroskaferli. Framan af gætti eigi mjög trúaráhuga i
fari hans; hánn tók þátt í glaðværð ungra manna, og
var þar glaðastur og fjörugastur allra, en lét þó aldrei
lifsfjör sitt leiða sig á siðferðilega glapstigu.
Svo bar við einhverju sinni, að þangað kom í bæinn
prédikari, útlendur að ætt, sem sagt var að kynni illa
framburð enskrar tungu. Hélt hann kristilega samkomu
þar i kirkjunni. Ásetti Stanley Jones sér að fara og
hlusta á hann, einkum til þess að heyra, hvernig þessi
útlendingur talaði ensku. En svo fór, að hann átti annað
brýnna erindi þangað i kirkjuna, og segir hann sjálfur
frá því.
Þégar hann hafði hlýtt á ræðumanninn um stund.
gleymdi hann göllunum á málfæri hans, „því að“, segir
liann sjálfur, „orð hans dundu sem hamarshögg á hjarta
mitt“. Jones hinn ungi fann alt í einu, að líf hans var
enn á sandi bygt. Alt í einu benti prédikarinn hendi
sinni til stúdentanna, sem sátu á kirkjuloftinu, og sagði:
„Ungu menn! Jesús segir: Sá, sem ekki er með raér.