Kirkjuritið - 01.04.1935, Blaðsíða 65

KirkjuritiS.
Frv. um skipun prestakalla.
185
á sig til þess að halda kirkju sinni, eins og kunnugt er. Þeir bú-
ast auðsjáanlega ekki við, að þeir muni sækja betur aðra kirkju
lengra í burtu heldur en sína gömlu kirkju, þótt lítil kunni að
vera og fátækleg. Prestarnir gjöra ekki heldur ráð fyrir því,
Þannig hefði mér t. d. komið ákaflega kynlega fyrir, þegar ég
var prestur í Helgafellsprestakalli, ef einhver hefði haldið þvi
fram, að réttast myndi að leggja Bjarnarhafnarsókn [60—70
nianns þá] niður, til þess að safnaðarlíf þar yrði meira og fólk-
ið sækti kirkju betur — að Helgafelli. Mér hefði virzt það mesta
fjarstæða og fásinna og get þess, að enn líti prestar likt á þess
konar röksemdir.
Nefndin ályktar með réttu að safnaðarlif eigi þar erfitt upp-
dráttar, som sjaldan sé messað. En hvernig hugsar hún að glæða
Það? Með því að láta messa enn sjaldnar — miklu sjaldnar en
nokkurs staðar mun ætlast til i kristnu landi. Sum prestaköllin
eiga jafnvel að verða 9 sóknir, og ekki verður messað nema i
einni um hávetur í ófærð, þótt i fleirum yrði messað að sumr-
lnu. Þyrfti þá ekki að verða nema 1 messufall til þess, að átján
yikur liðu milli guðsþjónustna. Skyldi það ekki hleypa fjöri i
safnaðarlifið hjá þeim sóknum, sem yrðu þess aðnjótandi?
>,Fámennu sóknirnar“ eiga yfirleitt ekki upp á pallborðið hjá
nefndinni. Það „er ekki nema sjálfsagt, að gera ráð fyrir þvi,
að þar sé sjaldan messað“. [Hvað ætli þessar fáu sálir geti gjörl
{röfu til messna á borð við annað fólk í fjölmennari sóknum!].
!' ufnvel prestarnir mega ekki hugsa til þess að messa þar oft.
eim er ráðið til að gjöra þessi sóknarbörn sín sem afskiftust af
Prestsþjónustu sinni á helgum dögum. Þeir eiga að ,,forðast“
margar messur hjá þeim. Og þeir eiga að gjöra það sjdlfra sín
Veana. Skilji nú hver, sem skilið getur.
Þrátt fyrir það þótt nefndin leggi til, að prestaköllum lands-
lris ver®i fæklcað um 45%, þá finst henni hún hálfvegis þurfa
að afsaka sig fyrir að hafa ekki gengið lengra i fækkuninni. Enn
eru prestaköllin í rauninni of mörg, þeim þarf að fækka betur —
elzt verða færri en læknishéruðin, eða undir 48 talsins. Og þeir
sem gjöra sér í hugarlund, að með þessu kunni kirkjunni að vera
Uln banaráð, „eru vonandi fáir, því að þeir eru óvitrir“. Ég er
einn þessara óvitru manna. Ég hygg engan vafa á því, að þjóð-
lrkjan verði leikin svo með slíkri tilhögun, að hún biði þess
Cvki Þætur. Mér þætti líldegt, að þegar búið væri að fækka
breslaköllunum eins og nefndinni og fleiri góðum mönnum þætti
æsviiegast og eðlilegast, þá myndi verða sagt: Prestarnir kom-
ast ekkl yfir þetta starf, sem þeir eiga að vinna. Prestþjónustan
er aðeins til málamynda. Við skulum ekki vera að burðast með