Kirkjuritið - 01.04.1935, Blaðsíða 22

142
Arni Sigurðsson:
Kirkjuritið.
hverí’a lieim til Ameríku, og reyna að ná heilsunni aft-
ur við sveitastörf í heilnæmu loftslagi.
En á þessu ástandi varð snögg og dásamleg breyting,
og nú lifði Dr. Jones ein hin afdrifaríkustu tímamót
ævi sinnar. Hann segir svo frá í bók sinni: Kristur á
vegum Indlands, sem rituð var árin 1924—25: „Ég var
um þetta leyti á samkomu í Lucknow. Meðan ég baðst
fyrir, heyri ég alt í einu röddina tala til mín: „Ertu
sjálfur reiðubúinn til þessa starfs, sem ég hefi kallað þig
til?“ „Nei, herra, það er úti um mig. Ég get ekkert
lengur“. Röddin svaraði: „Ef þú vilt fela þetta mér á
vald, og engar áhyggjur af því hafa, skal ég annast alt“.
Ég svaraði fljótt: „Já, herra, þá fel ég þér alt, og er al-
húinn þegar í stað“. Djúpur friður spratt upp í hjarta
mínu. Ég vissi, að sporið var stigið. Lif — gnægtir lífs —
höfðu gagntekið mig. Ég var svo frá mér numinn, að ég
snerti naumast veginn, er ég gekk lieim það kvöld.
Hver þumlungur var heilög jörð. Dögum saman eftir
þetta vissi ég tæplega, að ég væri í líkama. Dagarnir
liðu. Ég vann hvern dag til kvölds og langt fram á nótt,
og þegar loksins kom háttatími, gat ég ekki skilið,
hvers vegna i ósköpunum ég væri að leggjast til hvíldar
— þvi að engin þreyta var til. Ég virtist gagnþrunginn
af lífi og friði og hvíld, — gagntekinn af Kristi sjálfum.
Nú kom að þeirri spurningu, hvort ég ætti að segja
l’rá þessu. Mér hraus hugur við því, en ég gjörði það
samt, af því að það var skylda mín. Svo varð ég annað-
hvort að fljóta eða sökkva fyrir augum allra manna.
En níu erfiðustu starfsár æfi minnar eru liðin síðan,
og gamli sjúkleikinn hefir aldrei gjört vart við sig aft-
ur, og ég hefi aldrei verið jafn hraustur sem eftir þetta.
En breytingin, sem ég varð fyrir, var meira en líkam-
leg. Það var eins og líkami minn, sál og ahdi hefði
drukkið nýtt líf. Lífið var fyrir fult og alt komið á
hærra svið. Og ég hafði ekkert gjört annað en veita við-