Kirkjuritið - 01.04.1935, Qupperneq 45

Kirkjuritið.
Alt sem þér viljið.
165
Þessari ábyrgðartilfinningu þurfa menn að halda vak-
andi hjá sér altaf og alstaðar, við hvað sem þeir eru
að fást.
En á það vill oft vanta.
Það er kunnugt, að menn sýna oft miklu meiri vand-
virkni og áhuga þegar þeir eru að fást við einkamál
sín, en þegar um það er að ræða, sem þeir eiga að vinna
með öðrum. Það er eins og ábyrgðartilfinningin dvíni
að sama skapi sem þeir eru settir til starfa í meira fjöl-
menni. Þeir slá þá oft slöku við í þvi trausti, að aðrir
gjöri þess betur, eða eru síður vandir að því sem þeir
gjöra í því trausti, að svo margir verði til þess að bera
ábyrgðina með þeim. En þá er illa farið, ef ábyrgðar-
lilfinningih týnist í fjölmenninu, því að oft getur eitt
atkvæði ráðið því, hvort bæfur maður eða miður hæf-
ur er kosinn til einhvers starfs, eða þýðingarmiklu xnáli
ráðið til lykta á einn veg eða annan. Hver maður ber
ábyrgð á því, sem hann gjörir eða vanrækir, hvort sem
hann er einn eða í stórum hóp.
Ég skal líka be'nda á aðra sannreynd, sem ekki verð-
ur móti mælt: Að til eru menn, sem ganga vel um sitt
eigið, en eru hirðulausir um umgengni sína á almanna
færi, og menn, sem eru sparsamir i einkalífi sínu, en
gleyma öllum sparnaði þegar þeir fara með almennings
eign. Þetta er mikið mein; það sýnir skort á ábyrgðar-
tilfinningu; því að það, að fleiri eru eigendur, leysir
engan mann undan þeirri skyldu, að vera prúðmenni
og ráðvandur maður. — Ég kom í sumar sem leið í
fallegan skemtigarð erlendis. Við hliðið var spjald og á
það letrað m. a. þetta: „Þessi garður er eign allra bæj-
armanna; gangið því vel um hann og verndið hann fyrir
skemdum“. Svo á það að vera; einn af eigendum sameigin-
legrar eignar margra má ekki spilla ánægju eða gagni
binna eigendanna af sameigninni, heldur á liann að
gjöra sitt til að vernda hagsmuni annara sem sína eig-