Kirkjuritið - 01.04.1935, Blaðsíða 37

G. E.: Aleinn.
157
Kirkjuritið;
ferðabilum sínum; þeir mundu verða margir, seni með á-
nægju gæfu eitthvað til þess að gleðja örvasa gamal-
menni einn dag á ári, þeim myndi meira að segja þykja
vænt um að fá tækifæri til þess.
En eitt má ekki gleymast, að lofsöngur og þakklæti til
lierra lífsins þarf að hljóma á slíkum dögum; það er fátt,
sem gleður þann meir, sem kominn er að því að leggja úl
á liafið rnikla, en að hevra lofsöng til þess, sem sú ferð er
heitin til, kærleikans eilífa Guðs. Auk þess eru sálmarnir
vorir það, sem flest gamalmennin kunna hezl og því
hafa mesta ánægju af að heyra sungna, og taka undir
hátt eða í hljóði.
Vér særum flesl svo marga á vegferð vorri um litið,
viljandi eða óviljándi, sárum, sem vér aldrei getum grætt;
eigum vér ekki að reyna að hæta fyrir það með því, að
gleðja þá, sem vér enn getum náð til að liðsinna?
Guðmnndur Einarsson.
ALEINN.
;>Al'einn“ er ellinnar merki og „andvökunætur ’.
Hjartað er lmípið að verki, i húminu grætur.
^ onirnar verða‘ okkur stundum að valkesti dauðra.
Vér þráðum, en það, sem vér fundum, var: „Þjáningar
snanðra“.
En bak við alt ljósið þó ljómar og lífsmorgunn fagur.
Hss herast þeir inndælu ómar, að: „Aftur rís dagur“.
G. E.