Kirkjuritið - 01.04.1935, Qupperneq 64

184
Asmundur Guðmundsson:
Kirkjuritið.
43%] og varna flestum þeirra að rækja prestsskap sinn eins vel
og þeir vilja og þurfa. Svo að hafi nefndin haldið, að tillögur
hennar yrðu prestastéttinni til léttis við verk hennar, þá hefir
henni missýnst hrapallega.
Samgöngubæturnar, sem nefndin getur, gjöra að visu fært að
stækka eilthvað nokkur prestaköll, en lítt koma þær að haldi á
vetrum, þegar jörð er á kafi í snjó, eða við ferðalög til húsvitj-
ana á sveitabæjum. Svo er þess að gæta, að það kostar mikið fé
að kaupa oft far með bíl eða vélbát, eða að eiga annaðhvort,
sem prestum væri nauðsynlegt sumstaðar. Nefndin gjörir ráð
fyrir þessu og vill þvi ákveða prestum erfiðleikauppbætur á
fjárlögum árlega. Setjum svo, að um 25 prestar yrðu þeirra að-
njótandi og fengju um 2000 kr. styrk hver til þess að eiga bíl
eða vélbát, þá færi i það allur gróðinn, 53000 kr., sem ríkis-
sjóði er áætlaður af prestakallasamsteypunum. Og væri þá eklci
nær að lofa þeirri tölu prestakalla að haldast, sem nú er og bæði
söfnuðir og prestar yrðu miklu ánægðari með? Er rikinu nokk-
uð mætara að launa bíla en presta?
Útvarpsmessur geta heldur ekki komið safnaðarfólki i stað
guðsþjónustna í kirkju, þótt nefndin virðist hallast að þvi. Því
að sambæn og sameiginleg tilbeiðsla safnaðarins á að vera einn
höfuðþáttur guðsþjónustunnar. Svo er það ekki rétt, að menn
geti „hlýtt á messur frá höfuðstaðnum heima hjá sér tvisvar
sinnum hvern sunnudag“. Fyrst og fremst er guðsþjónustum
ekki varpað út nema einu sinni á sunnudögum, og ennfremur
vantar meira en helming allra sveitabæja útvarpstæki, eftir
þeim upplýsingum að dæma, sem ég hefi fengið frá Rikisút-
varpinu. Og á allstórum svæðum vantar alveg útvarpstæki, og
því lengra fyrir ýmsa að fara þangað, sem þeir geta hlustað á
útvarp, heldur en til kirkju sinnar.
Þá telur nefndin það mæla með fækkun prestakalla, „að með
því mætti losna nokkurt fé, sem kirkjunni mætti veita til frjálsr-
ar menningarstarfsemi“. En ef enginn yrði sparnaðurinn fyrir
ríkið með fækkuninni, hvað þá? Ef til vill hefir nefndina órað
fyrir því, að hann yrði litill, því að hvergi sést annars staðar, að
hún ætli eyris fjárframlag i þessu skyni.
Nefndin hyggur, að „fámennar sóknir“ verði „oftast fúi á
tré kirkju.nnar“, þessvegna þarf að stækka sóknirnar og fækka
kirkjunum, þá mun kirkjusóknin örvast og safnaðarlífið glæð-
ast. Það er undarlegt, að hvorki söfnuðunum né prestunum skuli
hafa skilist þetta snjallræði. Söfnuðunum er það yfirleitt eitt-
hvert hið viðkvæmasta mál, þegar á að leggja niður sóknar-
kirkju þeirra, þeir sporna við því í lengstu lög og leggja mikið