Kirkjuritið - 01.07.1937, Side 24

262
Ásnmndur Guðmundsson:
Kirkjuritið.
ar á aramaisku, eðlilega og blátt áfram eins og óbrevtt
alþýðufólk segir frá. Þó hefir þeirra eflaust verið mik-
ill niunur eftir því, liverir sögðu frá, bvorl þeir voru
sjálfir sjónarvottar að atburðunum, lærisveinar Jesú og
vinveittir bonum, eða ekki, og yfirleitt eftir því andlega
þroskastigi, sem þeir stóðu á. Sú kvísl erfikenningar-
innar, sem fellur um Samstofna guðspjöllin, er vafa-
Iausl runnin beint frá uppsprettunni bimintærri, þar
sem einlægir vinahugir mynda farveginn. Alþýðumenn
lýsa fyrstir atburðunum eins og þeir koma þeim fyrir
sjónir, og vakir ekkert annað fvrir þeim en að skýra frá
satt og rétt. Þessi alþýðleg'i blær hefir verið mestur i
uppbafi, en nokkuð kann þegar að liafa dregið úr bon-
um á fyrsta ári kristninnar í Jerúsalem, er „mikill fjöldi
presta gekk til lilýðni við lrúna“ (Post. 6, 7).
Erfikenningin tekur að mótast á grísku.
Næstu árin eftir dauða Jesú og upprisu (um 30) var
miðstöð kristninnar í Jerúsalem. Að visu mynduðusl
söfnuðir og efldust um Gyðingaland, eins og l. d. í Ses-
areu og Kapernaum, en þungamiðja kristnilífsins var
í söfnuðinum í böfuðborginni. Þar voru postularnir tólf
saman í fyrstu, móðir Jesú og bræður bans (Post. 1,
14). Máttarstoðir þess safnaðar voru þeir postularnir
P-étur og Jóhannes, og Jakob, bróðir drottins, og varð
hinn síðast taldi aðalforingi lians, er stundir liðu. Var
kristnum mönnum Ijúf og eðlileg tilhugsun að lilíta ráð-
um og forsjá elzta karlmannsins í fjölskyldu Jesú, unz
hann kæmi aftur bróðirinn mikli. Allur þessi flokkur
hefir vakað yfir því, að minningarnar úm Jesú mættu
varðveitast hreinar og ómengaðar. Hjörtun brunnu við
tilhugsunina um hann. Kenning hans og líf stóð þeim
liverja stund lifandi fvrir hugarsjónum. Hann lifði i
andanum áfram með þeim. Það er þessi undursamlega
reynsla, sem verið er að lýsa í skilnaðarræðu Jesú i
Jóhannesarguðspjalli: „Huggarinn, andinn heilagi, sem