Kirkjuritið - 01.01.1943, Blaðsíða 8

2
Ég kalla: Gruð!
Jan.-Febr.
Ég; trúi — öllum eilíft veitist líf,
sem öruggt standa í trúnni á sannleikann,
og trúi — veit, þú ert þeim ætíð hlíf,
sem alltaf stunda bróðurkærleikann.
— Þín bjarta sól oss boðar æðri tíð
og bræðralagsins kærleiksauðga slóð. —
En — hví er stríð, og hví er aftur stríð,
og hví má glatast lífsins dýra blóð?
Ég bið um frið — og bæn mín verður heyrð,
þó bliki’ á særð og rofin líkamsbönd.
Þó höndin sé af hörðum fjötrum reyrð,
því hærra blikar ljós af dýrri strönd.
— Hið illa’ af fremsta megni teflir tafl,
þó takist Iítt að breyta aldaflaum.
Mót ljósi, friði enginn geymir afl,
því ástin lifir gegnum tímans straum.
Sú ást frá Drottni hæstum helgar allt,
sem helgað verður brjósti þínu í
og blessun veitir þúsund — þúsundfalt
í þyngstu raunum. — Gegnum stormagný
fer lífsins kall í lúðarhljómi traust,
og ljóssins helgi boðar friðarstund.
Þú Kristur sjálfur kallar hárri raust:
Þú kemur, vinur, með á Drottins fund!
Des. 1942.
Sigurbjörn Sigurjónsson.
J