Kirkjuritið - 01.01.1943, Blaðsíða 46

40
Friðrik Hallgrimsson:
Jan.-Febr.
Reykjavík var fyrir 70 árum ólík því, sem nú er. Þá
var hún lílill bær, —• eittlivað 20. partur af því, sem hún
er nú. Þá var hér hvorki vatnsveita, rafmagn, sími né
útvarp og ýms önnur lífsþægindi, sem við eigum nú við
að húa; þá komu hér ekki út hlöð daglega, og þá þurfti
hver maður að sækja bréfin sín niður í pósthús, þegar
skip eða póstar komu. Þá var ekki eins margt til þess
að draga æskulýðinn frá heimilunum, og þá var líka
rækt lögð við heimilislífið. Heimilið var þá meira en
matstofa og svefnskáli. Ég minnist vetrarkvöldanna,
þegar allt heimilisfólkið sat kringum stórt borð, við
systkinin og stúlkurnar eitthvað að dunda í höndunum
og foreldrar mínir á meðan að lesa fyrir okkur eitthvað
til skemmtunar og fróðleiks; stundum var farið í leiki,
sérstaldega þegar börn úr nágrannahúsunum komu til
okkar, og yfir höfuð að tala var mikið af saklausri glað-
værð á lieimilinu samfara einbeittum en sanngjörnum
lieimilisaga. Faðir minn var hagur vel og hafði smíða-
stofu í liúsi sínu, úthúna góðum áhöldum, og þar kenndi
hann mér að fara með hefil og sög og rennibekk, og
bókband kenndi hann mér líka, og varð mér hið mesta
gagn að þessu seinna á æfinni; en þetta hafði faðir
minn lært af afa minum, séra Sveini Níelssyni, sem var
mesti hagleiks maður. Með þessu tókst honum líka að
hafa mig ánægðan lieima, þegar aðrir unglingar voru
á ýmiskonar flækingi. — Og heima var mér innrætt lotn-
ing fyrir Guði og traust til hans. Þar eignaðist ég, fyrir
áhrif foreldra minna, þá leiðarstjörnu, sem hefir síðan
lýst mér leið, og það fæ ég aldrei fullþakkað.
Þessa minntist ég, þegar einn prestur sagði frá því ný-
lega á kirkjufundi, að hann hefði tekið sér fyrir hendur
að kynna séi', fyrir hverjum trúaráhrifum fermingar-
börnin hans hefðu orðið á heimilum sínum, og komizt
að þeiri'i niðurstöðu, að sum börnin hefðu enga bæn
heima lijá sér lært.