Kirkjuritið - 01.01.1943, Blaðsíða 43

Kirkjuritið. „Drottinn hefir ásett sér. 37
með ykkur, þafS er drottins liönd. Varist aS hrinda þeirri hendi
frá ykkur, þvi að hún mun að endaðri iangri og dimmri nótt
vísa rétta veginn. Og þótt yður virðist stefnan breytast frá
fyrstu ákvörðun, þá látið yður það vel líka, þvi að vegir mann-
anna eru ekki ætíð hinir réttu, en þar sem Guð er látinn ráða,
er öllu óhætt.
Eitt af því, sem skapar hina mörgu dimmu tíma i heiminum,
er mismunur lífskjaranna hjá fólki, það hefir verið svo frá
aldaöðli, og verður sennilega áfram. Munurinn er að vísu minni
nú en áður var, en samt er hann nógu mikill til þess að vekja
óánægju og öfund. Mismunar á lífskjörum verður mest vart i
borgum og bæjum, í sveitum er hann hverfandi. Og munurinn
verður mestur á húsakynnum fólksins, þar sem hinir ríku búa
i glæstum og rúmgóðum stórhýsum, en fátæklingarnir í lágum
og loftillum kjallaraíbúðum við vöntun fleiri gæða. Þá má húast
við, að einhvers staðar í geimi liugans votti fyrir ískaldri öfund,
sem ætíð vekur gremju til meðbræðranna. En jafnframt mun
líða eins og vorblær um sál öreigans: „Ég er hjá þér i dimm-
unni“. Svo getur líka verið, að einmitt i allsnægtunum leynist
einhver þyrniflís, sé einhver staður, sem s'kugga þer á, einhver
mannssál, sem situr í liúmi sorga eða þrenginga, þótt hið ytra
sé bjart, á öllum slíkum stöðum hljóma hin sömu huggunarorð:
»Drottinn hefir ásett sér að búa í dimmunni“. Fer þá ekki veldi
myrkursins að verða minna, leggur ekki geislastaf frá alheims-
sólinni gegnum alt myrkrið, sem jarðlífið hefir að geyma? Þarf
bá nokkuð að óttast? Og þegar kærleikurinn vakir svona jafnt
yfir öllum, hversu ólík sem lífskjörinu eru, geta lierirnir þá
ekki samið frið hver við annann undir hinu milda eftirliti Guðs?
Til er lítið málverk, sem sýnir, þegar Jesús uppvekur dóttur
Jairusar. Hin unga íiiær liggur á likbörunum, en syrgjandi for-
* eldrar og vinir standa þar hjá, dökkt tjald er bak við iikbör-
urnar, en við endann á því sést út á veginn, þar sem Jesús er á
ferðinni, hógvær og mildur, i óra fjarlægð. Hann er klæddur
hvítri skikkju og geislabaugur um höfuð hans, kringum hann
er óumræðilega bjart, vegurinn, umhverfið alt fær birtu af hon-
um. Fólkið, sem fjær stendur, bendir í áttina til hans, og kynn-
ir syrgjendunum nærveru hans, eftirvæntingin skín út úr al-
vöruþrungnum andlitunum, og þráin eftir hjálpinni. Myndin
sýnir ekki meira, við vitum öll, hvernig fór. Myndin á vafalaust
að tákna myrkrið í heiminum og birluna, sem kom með Ivristi
■nn í líf mannanna. Hann kom til þess að vekja dánar vonir
til lífsins og lýsa viltum vegfarendum, ekki aðeins í þetta eina