Kirkjuritið - 01.01.1943, Blaðsíða 65

Kirkjuritiö. Séra Sigurður Z. Gíslason. 59
ið að heiman til þess að flytja meðbræðrum sínum það
erindi, sem er dýrmætast alls á jörðu.
Þegar ég hugsa um lát séra Sigurðar, get ég ekki
varist þeirri hugsun, að þrátt fyrir. það, live sorglega
dauða hans bar að garði, sé bjart yfir burtför hans. Og
eins og ég þekkti séra Sigurð á skólaárum hans, mundi
honum ekki hafa þótt það ógeðfellt til umhugsunar að
heilsa nýju ári í nýjum heimi, í hátíðarskapi og með
hugann bundinn við sín helgustu áliugamál. Sjálfum
finnst mér að liann hafi hlotið að vera leiddur inn i
helgidóm, þótt ekki væri það hin afskekkta, íslenzka
sveitakirkja. Og maður með jafn-opnu hjarta og séra
Sigurður og ávallt reiðubúinn til þess að krjúpa við alt-
ari náðarinnar, — bæði þessa og annars heims.
Séi-a Sigurður Gíslason var viðkvæmur maður í lund,
stundum of viðkvæmur. Þeir, sem þannig eru gerðir,
standa oft berskjaldaðir í haráttu lífsins, en eru liins
vegar þeim eiginleikum gæddir að geta aldrei hætt að
vera lifandi menn. Ég get aldrei hugsað mér séra Sig-
urð i hópi þeirra presta, sem trénast upp. Og þó þarf
okulvísa menn til að hafa prestsþjónustu á íslandi.
Grum og viðkvæmum tilfinningum er oft samfara ein-
glaðværð og fjör, án þess þó að sleppt sé hugsun-
inni um alvarleg viðfangsefni. Ein hin glaðværasta og
skemmtileasta samverustund, sem við skólabræðurnir
attum saman, var litið samsæti, sem nokkrir stúdentar
héldu séra Sigurði og konu hans, þegar þau fluttu vest-
ur i Saurbæjarþing; Það voru miklir liátiðisdagar í lífi
þeirra. Þau lijónin nývígð í hjónaband, og prestvígsla
sera Sigurðar ný-afstaðin. 1 samsætinu var lilegið dátt
°§ hjartanlega, margt hispurslaust látið fjúka i góðu
gamni. Áfengi var ekkert á borðum, því að flestir við-
staddir voru bindindismenn. Einlæg lífsgleði og vinar-
hugur var nógur til þess að gera stundirnar að góðri
stund. En þegar að þvi kom að kveðja, var ekki lengur