Kirkjuritið - 01.01.1943, Blaðsíða 27

Kirkjuritið.
E. Þ.: Menntun mæðra.
21
Það vantar ekki dómana nú á dögum um ístöðuleysi
kvenfólksins, léttúð þess og siðgæðisskort.
Það er meira að segja mjög umtalað, að kvenfólkið
sé að „ganga frá“ sönnu eðli sínu og upprunalegustu
kenndum. Að margar þeirra kvenna, sem mestan eigi
stjn-kinn, vitsmunalegan og siðgæðilegan, neiti nú að
taka á sig hina veglegu en þungu skyldu móður og eig-
inkonu. En hinar aftur á móti, sem minna hafa til
brunns að bera og vanmáttugri eru, gerist nú margar
i'ekald á „Dauðahafinu“.
En hví skvldi konan eða unga stúlkan flýja frá eðli
sinu og háleitustu köllun?
Það er af því, að hana vantar aðstöðu — nú fremur
en nokkru sinni áður — til þess að alast upp og þrosk-
ast sem kvenvera. Hana vantar skilyrði og umhverfi í
samræmi við eðli hennar og náttúrlega sérstöðu í þjóð-
félaginu.
Og bjargráðið hið eina, sem ég kem auga á, er
menntun, sérskilin frá menntun karla alla leið frá 10—
72 ára aldri. Sé allri kennslu og vali námsgreina liagað
þannig á hverju aldursskeiði, að i samræmi sé við tak-
niarkið, sem að er stefnt: að sannmennta og sérmennta
hverja verðandi eiginkonu og móður á þann veg, að
hún verði sem hæfust til að gegna sínu liáleita hlutverki.
Uppeldisfræði mun ekki hafa verið kennd í kvenna-
skólum hér á landi. Er hún þó ein af sjálfsögðustu fræði-
gi’einum í þeim skólum, og ætti kunnátta í þeirri grein
geta orðið ein hagnýtasta í lífsstarfi meginþorra
kvenna.
Ég held, að prestarnir ættu oftar að koma sem sjálf-
boðaliðar í kvennaskólana og húsmæðraskólana til er-
indaflutnings. Ég hefi mikla ástæðu til að ætla, að þeim
þeim yrði vel tekið.
Egill Þorláksson.